dinsdag 31 mei 2011
Resultaat
Hierbij nog even het bewijs van een opgeruimde kast! Schrik niet van het 'voor'-plaatje, het was écht een zooitje! De 'na'-foto daarentegen straalt kosmische rust uit, zucht...... Met boeddha boven in de kast zou het niet meer mis moeten gaan, toch? ;-)
Opgeruimd staat netjes!
Dacht ik het wel even in 1 avondje te doen, kwam ik mooi bedrogen uit zeg! Wat een spullen kan men verzamelen in zo'n kast zeg! En ik heb er deze keer echt goed over nagedacht en niet overhaast alles weer in de kast gepleurd zal ik maar zeggen. Maar laat ik vooraan beginnen....
Donderdagavond ben ik samen met Roos naar de IKEA gereden, want als er één concern sterk is in opbergmogelijkheden dan zijn het die Zweden wel... Die hebben voor alles een mandje of een doosje, dus dat moest lukken! En het is gelukt kan ik je zeggen. Van tevoren even bij Ronny gecheckt of hij een moreel bezwaar heeft tegen een rosig kleurtje in huis, maar nadat hij mij met zijn wenkbrauwen opgetrokken aankeek wist ik wel genoeg. Met twee meiden in huis heeft hij eerlijk gezegd ook geen keus. Dus hoppa, wij hebben 4 rose manden gekocht. Lichtrose, dat weer wel. En gecombineerd met een paar robuuste, dierenhuidachtige manden is de kast ook best nog wel een beetje mannelijk.
Nadat Roos nog een paar keer met de lift op en neer was geweest (waar je kinderen al geen plezier mee kunt doen!) werd de bus weer opgezocht, want thuis wachtte 'het obstakel'.
Thuis een sopje gemaakt, de stofdoek tevoorschijn getoverd en de mouwtjes opgestroopt. Eerst maar eens alles uit de kast halen. Spelletjes, knutselspullen, boeken, fotolijstjes, bakken met administratie, het kwam allemaal tevoorschijn. Alle laden en manden gingen op de kop en ik heb werkelijk waar een paar keer een 'Oh, daar had ik het neergelegd' en 'Huh? Hebben we dat ook?' momenten gehad.
Maar nadat alles uit de kast was (uiteraard netjes afgestoft!) heb ik die een fijn sopje gegeven. Ha fijn, een blinkende kast! Maar nu, de indeling.
Na wat geschuif met laatjes en manden heb ik de indeling bepaald en begon voorzichtig weer het inpakken.
Een hoop spullen zijn verplaatst naar elders in huis en ik heb zelfs een aantal dingen weggegooid! Ook ik leer het nog wel... Het heeft een paar dagen geduurd voordat alles weer een eigen (logisch) plekje had, maar ik ben klaar! En het resultaat mag er zijn. Nu mezelf nog even de discipline aanleren om het ook zo te houden.....
Donderdagavond ben ik samen met Roos naar de IKEA gereden, want als er één concern sterk is in opbergmogelijkheden dan zijn het die Zweden wel... Die hebben voor alles een mandje of een doosje, dus dat moest lukken! En het is gelukt kan ik je zeggen. Van tevoren even bij Ronny gecheckt of hij een moreel bezwaar heeft tegen een rosig kleurtje in huis, maar nadat hij mij met zijn wenkbrauwen opgetrokken aankeek wist ik wel genoeg. Met twee meiden in huis heeft hij eerlijk gezegd ook geen keus. Dus hoppa, wij hebben 4 rose manden gekocht. Lichtrose, dat weer wel. En gecombineerd met een paar robuuste, dierenhuidachtige manden is de kast ook best nog wel een beetje mannelijk.
Nadat Roos nog een paar keer met de lift op en neer was geweest (waar je kinderen al geen plezier mee kunt doen!) werd de bus weer opgezocht, want thuis wachtte 'het obstakel'.
Thuis een sopje gemaakt, de stofdoek tevoorschijn getoverd en de mouwtjes opgestroopt. Eerst maar eens alles uit de kast halen. Spelletjes, knutselspullen, boeken, fotolijstjes, bakken met administratie, het kwam allemaal tevoorschijn. Alle laden en manden gingen op de kop en ik heb werkelijk waar een paar keer een 'Oh, daar had ik het neergelegd' en 'Huh? Hebben we dat ook?' momenten gehad.
Maar nadat alles uit de kast was (uiteraard netjes afgestoft!) heb ik die een fijn sopje gegeven. Ha fijn, een blinkende kast! Maar nu, de indeling.
Na wat geschuif met laatjes en manden heb ik de indeling bepaald en begon voorzichtig weer het inpakken.
Een hoop spullen zijn verplaatst naar elders in huis en ik heb zelfs een aantal dingen weggegooid! Ook ik leer het nog wel... Het heeft een paar dagen geduurd voordat alles weer een eigen (logisch) plekje had, maar ik ben klaar! En het resultaat mag er zijn. Nu mezelf nog even de discipline aanleren om het ook zo te houden.....
donderdag 26 mei 2011
Op organisatiemissie
Vanavond ga ik beginnen aan een ernstig obstakel in onze woonkamer; de boekenkast.
Op zich een mooi exemplaar hoor. Niets geen poespas; rechttoe, rechtaan; robuuste vierkante vakken en de kleur staat ons ook nog wel aan.
Maar de indeling! Alsof alles er vanaf een afstandje in is gemieterd. En ik heb het lang getolereerd, maar de grens is bereikt. No more! Dat akelige stofnest is aan de beurt! Alles gaat eruit en orde zal zegevieren in onze woonkamer!! Bij de gedachte alleen al voel ik me oppermachtig…
Oké oké, ik draaf wellicht een beetje door, maar het moet gebeuren. Dus vanavond stroop ik de mouwtjes op, maak ik een emmertje met sop (ik ga er spontaan van dichten!) en dan kan ik aan de slag! En wie weet kom ik nog wel prachtige schatten tegen. Want ik weet echt niet meer wat er eigenlijk allemaal in de kast ligt (herkent iemand dit??). Het wordt in elk geval een spannende avond die hopelijk eindigt in victorie! Want noem me maar een echte vrouw; niets (nou ja, weinig dan…) geeft zoveel voldoening als een geslaagde organisatiemissie. Het resultaat zal ik in elk geval met jullie delen! Beloofd.
Maar de indeling! Alsof alles er vanaf een afstandje in is gemieterd. En ik heb het lang getolereerd, maar de grens is bereikt. No more! Dat akelige stofnest is aan de beurt! Alles gaat eruit en orde zal zegevieren in onze woonkamer!! Bij de gedachte alleen al voel ik me oppermachtig…
Oké oké, ik draaf wellicht een beetje door, maar het moet gebeuren. Dus vanavond stroop ik de mouwtjes op, maak ik een emmertje met sop (ik ga er spontaan van dichten!) en dan kan ik aan de slag! En wie weet kom ik nog wel prachtige schatten tegen. Want ik weet echt niet meer wat er eigenlijk allemaal in de kast ligt (herkent iemand dit??). Het wordt in elk geval een spannende avond die hopelijk eindigt in victorie! Want noem me maar een echte vrouw; niets (nou ja, weinig dan…) geeft zoveel voldoening als een geslaagde organisatiemissie. Het resultaat zal ik in elk geval met jullie delen! Beloofd.
woensdag 25 mei 2011
Diekert
Gelijk maar even verklaren waarom ik te vinden ben onder de naam diekert.blogspot.com. Dan hebben we dat ook maar gehad. Kan me namelijk zo voorstellen dat het vragen oproept....
Mijn opa en oma Vehof woonden op een boerderij tussen Delden en Goor, op het nog altijd prachtige Zeldam. Op het vroegere Twentse platteland was het gebruikelijk dat de bewoners van een boerenerf de naam of bijnaam kregen van dat erf. En je raadt het al, de (bij)naam van het boerenerf van mijn grootouders was Diekert. En nu, een aantal generaties later, worden mijn famieleden en ik nog steeds aangesproken met deze naam. Dan kijkt men mij diep in de ogen en wijs knikkend komen dan de volgende woorden: 'Ie kun't wa zeen, ie bint 'n echt'n Diekert!'
En weet je wat? Daar ben ik trots op! Ik ben een échte Diekert. En niet zomaar één, nee, ik bun d'r ene van Diekert's Bakker. Want mijn opa was ook nog eens bakker. Mooi hé?
Inmiddels lopen er vele Diekertjes rond. Waarom het erf van opa en oma die bijnaam had, daar kan ik helaas nog niet achterkomen. Maar mooi is het wel en ik ga die naam in ere houden. En voilà, daar hebben we de reden van mijn blognaam! Tot zover deze geschiedenisles.....
Mijn opa en oma Vehof woonden op een boerderij tussen Delden en Goor, op het nog altijd prachtige Zeldam. Op het vroegere Twentse platteland was het gebruikelijk dat de bewoners van een boerenerf de naam of bijnaam kregen van dat erf. En je raadt het al, de (bij)naam van het boerenerf van mijn grootouders was Diekert. En nu, een aantal generaties later, worden mijn famieleden en ik nog steeds aangesproken met deze naam. Dan kijkt men mij diep in de ogen en wijs knikkend komen dan de volgende woorden: 'Ie kun't wa zeen, ie bint 'n echt'n Diekert!'
En weet je wat? Daar ben ik trots op! Ik ben een échte Diekert. En niet zomaar één, nee, ik bun d'r ene van Diekert's Bakker. Want mijn opa was ook nog eens bakker. Mooi hé?
Inmiddels lopen er vele Diekertjes rond. Waarom het erf van opa en oma die bijnaam had, daar kan ik helaas nog niet achterkomen. Maar mooi is het wel en ik ga die naam in ere houden. En voilà, daar hebben we de reden van mijn blognaam! Tot zover deze geschiedenisles.....
dinsdag 24 mei 2011
Vrijgezellig.....
Zaterdag 14 mei had ik een vrijgezellenfeestje. Mijn tweede in een maand tijd. En ik weet niet wat het is met die vrijgezellenfeestjes van tegenwoordig, maar het ouderwetse klompen haken of sieraden kleien is er niet meer bij. Misschien moeten we met z’n allen wel iets doen aan de Nederlandse statistieken en maakt de Nederlandse vrouw hiermee een statement! Want weet je dat 1 op de 3 huwelijken tegenwoordig eindigt in een scheiding? En onder het motto voorkomen is beter dan genezen beginnen we al bij het vrijgezellenfeest. Want hoe kun je een huwelijk nou beter spiced-up houden dan met een goeie striptease of een fijn potje paaldansen?
Je snapt het al; ik heb beide vaardigheden mogen testen. In eerste instantie werd daar maar één persoon enthousiast van; juist, Ronny. Ik zag het nog niet zo zitten moet ik heel eerlijk zeggen. Mijn lichaam en ik zijn het vaak niet zo eens met elkaar en ik zag mezelf al als een soort walrus met paal en al naar beneden storten, terwijl de (uiteraard superslanke) instructrice er wat beduusd bij staat en roept: ‘Jeetje, en dit was nog wel de extra verankerde paal voor de wat zwaardere gevallen…!’
Maar goed, wie niet waagt… En dus hing ik op vrijdag 22 april aan een paal. Dat mijn gedachten soms lichtelijk overdreven zijn bleek wel, want de paal heeft het gered. En ik ook, op een tiental blauwe plekken en onmenselijke spierpijn na dan. Maar het was veel leuker dan ik van tevoren had gedacht en ik heb zeker respect gekregen voor deze vorm van topsport. Het ziet er zo gemakkelijk uit, maar probeer jij maar eens met de kin op je borst en je armen boven je hoofd je benen allebei tegelijk naar boven te zwaaien, om zo hoppa, elegant en wel ondersteboven te blijven hangen aan de paal… Kun je je enigszins voorstellen hoe dat eruit zag toen wij dat gingen proberen? Nee, doe ook maar niet trouwens….
Afgelopen zaterdag was het de beurt aan de striptease-workshop. Met 10 meiden kwamen we terecht in een, nogal bijzonder, gebouw in Rotterdam waar we eerst getuige waren van een workshop spontane improvisatiedans op een soort van spirituele pling-plong muziek, of zoiets. Mijn vrees voor wat komen ging nam in elk geval met de seconde toe…
Onze workshop werd gegeven door een spontane dame die daadwerkelijk haar inkomen verdient met strippen. Zij leerde ons de juiste moves en loopjes om de heren helemaal gek te maken. En waar de rest van de dames (de één brullend van het lachen, de ander toch redelijk serieus) sexy door de ruimte schuifelden, bleef ik een beetje op de achtergrond, angstvallig een confrontatie met een spiegel vermijdend. Mijn overdreven gedachten kwamen weer opzetten en zaten me tijdens de workshop behoorlijk in de weg. Laten we maar zeggen dat ik niet helemaal op mijn gemakje was. Even later kwamen de attributen tevoorschijn en gewapend met lange handschoenen en boa’s in alle kleuren van de regenboog was het tijd om ‘op elkaar’ te gaan oefenen. Slik….
Met de gedachte ‘Dan hebben we dat maar gehad’ ging ik dapper eerst. Maar wat duurde dat ene liedje lang! En ik maar schudden met die heupen en sjimmie-sjimmies doen (don’t ask…). Toen bedacht ik me ineens dat dit een workshop striptease was en dat er ook nog wat uit moest. Dus boa aan de kant, handschoenen zo elegant als mogelijk uitgetrokken en nadat ik mezelf ook nog even fijn op de grond had geworpen in de schijnbaar sensuele positie ‘zonnegroet’ ging ook de blouse door de lucht. Einde nummer, gelukkig! Maar nu moest ik op de stoel, terwijl een vriendin aan de beurt was voor haar striptease om mij te verleiden. Ze fluisterde nog even in mijn oor dat ze net ging doen of ik haar vriend was en daar ging de muziek weer. En echt, ik ben heel gek op mijn vriendinnen en wil alles met ze delen, maar als er dan ééntje met een paar grote puppy-ogen heel zwoel op je afkomt en bewegingen uithaalt die je normaal alleen op gecensureerde zenders ziet, dan krijg je het wel even benauwd kan ik je vertellen!
Maar goed, ik heb het allemaal overleefd en thuis is er in elk geval één iemand heel positief over de dingen die ik heb geleerd….
Maar als ik een conclusie mag trekken over hetgeen ik tijdens deze twee dagen heb meegemaakt dan is het wel deze: Als ik ooit ga trouwen, mag ik dan alstjeblieft een ouderwetse pimp-je-pannenset of brei-je-favoriete-gerecht vrijgezellendag? Met veel cocktails voor de creativiteit, dat dan weer wel!!
Je snapt het al; ik heb beide vaardigheden mogen testen. In eerste instantie werd daar maar één persoon enthousiast van; juist, Ronny. Ik zag het nog niet zo zitten moet ik heel eerlijk zeggen. Mijn lichaam en ik zijn het vaak niet zo eens met elkaar en ik zag mezelf al als een soort walrus met paal en al naar beneden storten, terwijl de (uiteraard superslanke) instructrice er wat beduusd bij staat en roept: ‘Jeetje, en dit was nog wel de extra verankerde paal voor de wat zwaardere gevallen…!’
Maar goed, wie niet waagt… En dus hing ik op vrijdag 22 april aan een paal. Dat mijn gedachten soms lichtelijk overdreven zijn bleek wel, want de paal heeft het gered. En ik ook, op een tiental blauwe plekken en onmenselijke spierpijn na dan. Maar het was veel leuker dan ik van tevoren had gedacht en ik heb zeker respect gekregen voor deze vorm van topsport. Het ziet er zo gemakkelijk uit, maar probeer jij maar eens met de kin op je borst en je armen boven je hoofd je benen allebei tegelijk naar boven te zwaaien, om zo hoppa, elegant en wel ondersteboven te blijven hangen aan de paal… Kun je je enigszins voorstellen hoe dat eruit zag toen wij dat gingen proberen? Nee, doe ook maar niet trouwens….
Afgelopen zaterdag was het de beurt aan de striptease-workshop. Met 10 meiden kwamen we terecht in een, nogal bijzonder, gebouw in Rotterdam waar we eerst getuige waren van een workshop spontane improvisatiedans op een soort van spirituele pling-plong muziek, of zoiets. Mijn vrees voor wat komen ging nam in elk geval met de seconde toe…
Onze workshop werd gegeven door een spontane dame die daadwerkelijk haar inkomen verdient met strippen. Zij leerde ons de juiste moves en loopjes om de heren helemaal gek te maken. En waar de rest van de dames (de één brullend van het lachen, de ander toch redelijk serieus) sexy door de ruimte schuifelden, bleef ik een beetje op de achtergrond, angstvallig een confrontatie met een spiegel vermijdend. Mijn overdreven gedachten kwamen weer opzetten en zaten me tijdens de workshop behoorlijk in de weg. Laten we maar zeggen dat ik niet helemaal op mijn gemakje was. Even later kwamen de attributen tevoorschijn en gewapend met lange handschoenen en boa’s in alle kleuren van de regenboog was het tijd om ‘op elkaar’ te gaan oefenen. Slik….
Met de gedachte ‘Dan hebben we dat maar gehad’ ging ik dapper eerst. Maar wat duurde dat ene liedje lang! En ik maar schudden met die heupen en sjimmie-sjimmies doen (don’t ask…). Toen bedacht ik me ineens dat dit een workshop striptease was en dat er ook nog wat uit moest. Dus boa aan de kant, handschoenen zo elegant als mogelijk uitgetrokken en nadat ik mezelf ook nog even fijn op de grond had geworpen in de schijnbaar sensuele positie ‘zonnegroet’ ging ook de blouse door de lucht. Einde nummer, gelukkig! Maar nu moest ik op de stoel, terwijl een vriendin aan de beurt was voor haar striptease om mij te verleiden. Ze fluisterde nog even in mijn oor dat ze net ging doen of ik haar vriend was en daar ging de muziek weer. En echt, ik ben heel gek op mijn vriendinnen en wil alles met ze delen, maar als er dan ééntje met een paar grote puppy-ogen heel zwoel op je afkomt en bewegingen uithaalt die je normaal alleen op gecensureerde zenders ziet, dan krijg je het wel even benauwd kan ik je vertellen!
Maar goed, ik heb het allemaal overleefd en thuis is er in elk geval één iemand heel positief over de dingen die ik heb geleerd….
Maar als ik een conclusie mag trekken over hetgeen ik tijdens deze twee dagen heb meegemaakt dan is het wel deze: Als ik ooit ga trouwen, mag ik dan alstjeblieft een ouderwetse pimp-je-pannenset of brei-je-favoriete-gerecht vrijgezellendag? Met veel cocktails voor de creativiteit, dat dan weer wel!!
Even kennis maken....
Beste lezers en lezeressen,
het is gebeurd, ik heb mijn eigen weblog aangemaakt! Eindelijk een eigen stukje web waar ik mijn ei(eren) kwijt kan, hoera!! En hoe leuk zou het zijn als ik daar ook nog eens mensen mee kan vermaken? Mensen die het leuk vinden om te lezen wat mij bezig houdt, die kennis willen maken met mij en mijn wereld! Want ik deel graag mijn avonturen, op die manier heb ik in elk geval het gevoel niet helemaal anoniem op deze aardbol aanwezig te zijn.
Maar wie ben ik? Even officieel dan: hallo, ik ben Ann Vehof en een echte Diekert. Ik kom uit het prachtige jaar 1980 en na een bovengemiddeld aantal verhuizingen door half Nederland woon ik nu met vriend Ronny en dochter Roos in het pittoreske Borne. Roos is inmiddels drie en een bron van inspiratie voor de mooiste verhalen. Haar zul je ongetwijfeld nog gaan tegenkomen in de blogs die gaan volgen...
Ronny en ik zijn al ruim 7 jaar bij elkaar en na een snelle start in Delden wonen we dus nu een paar kilometer verderop. Ik ben door de week een aantal dagen actief als marketing medewerkster en wanneer ik niet bezig ben met advertentieplanningen, productomschrijvingen en beurzen hang ik de huisvrouw uit en onderneem ik spontane dingen met Roos. De weekenden zitten vaak vol met sociale afspraakjes, kortom ik heb wel een aangenaam leven.
Toch ben ik nu op een punt aangekomen dat ik wat uitdaging mis. Het wellicht bekende 'Is dit het nou?'-gevoel heeft zich van mij meester gemaakt en op aanraden van een aantal vriendinnen heb ik nu deze weblog opgericht. Dus nu kan ik jou gaan vermaken met mijn schrijfelarij!
Hoe nuttig ik en mijn weblog gaan zijn, daar moet ik nog even achterkomen. Maar dat komt helemaal goed. Ik zou zeggen; hou het in de gaten, want de plannen zijn leuk. Heel leuk zelfs!!!
het is gebeurd, ik heb mijn eigen weblog aangemaakt! Eindelijk een eigen stukje web waar ik mijn ei(eren) kwijt kan, hoera!! En hoe leuk zou het zijn als ik daar ook nog eens mensen mee kan vermaken? Mensen die het leuk vinden om te lezen wat mij bezig houdt, die kennis willen maken met mij en mijn wereld! Want ik deel graag mijn avonturen, op die manier heb ik in elk geval het gevoel niet helemaal anoniem op deze aardbol aanwezig te zijn.
Maar wie ben ik? Even officieel dan: hallo, ik ben Ann Vehof en een echte Diekert. Ik kom uit het prachtige jaar 1980 en na een bovengemiddeld aantal verhuizingen door half Nederland woon ik nu met vriend Ronny en dochter Roos in het pittoreske Borne. Roos is inmiddels drie en een bron van inspiratie voor de mooiste verhalen. Haar zul je ongetwijfeld nog gaan tegenkomen in de blogs die gaan volgen...
Ronny en ik zijn al ruim 7 jaar bij elkaar en na een snelle start in Delden wonen we dus nu een paar kilometer verderop. Ik ben door de week een aantal dagen actief als marketing medewerkster en wanneer ik niet bezig ben met advertentieplanningen, productomschrijvingen en beurzen hang ik de huisvrouw uit en onderneem ik spontane dingen met Roos. De weekenden zitten vaak vol met sociale afspraakjes, kortom ik heb wel een aangenaam leven.
Toch ben ik nu op een punt aangekomen dat ik wat uitdaging mis. Het wellicht bekende 'Is dit het nou?'-gevoel heeft zich van mij meester gemaakt en op aanraden van een aantal vriendinnen heb ik nu deze weblog opgericht. Dus nu kan ik jou gaan vermaken met mijn schrijfelarij!
Hoe nuttig ik en mijn weblog gaan zijn, daar moet ik nog even achterkomen. Maar dat komt helemaal goed. Ik zou zeggen; hou het in de gaten, want de plannen zijn leuk. Heel leuk zelfs!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)