New Year's Eve

Afgelopen zondag ben ik naar de film New Year’s Eve geweest. En ik vond hem ge-wel-dig! Gezien het feit dat ik een redelijke dweil ben op het gebied van romantische komedies ben ik wellicht niet zo’n goede graadmeter, maar na alle belabberde recensies op deze film voelde ik toch enige drang om daar wat over te zeggen.

Ja, het is een mierzoete film die op veel fronten meer dan voorspelbaar is. Maar wat geeft dat? Dat weet je van tevoren. En dan de sterrencast! Wow! De critici van dit land hebben allen recht op hun eigen mening, maar waarom zeiken over het feit dat een Oscar-winnende actrice slechts een paar zinnen heeft? Gefrustreerd dat ze zelf zo hard moeten werken voor een paar centen? Ik weet het niet, maar ik vond de cast van New Year’s Eve ontzettend leuk en heb de hele film met een grote glimlach de sterren geteld. Je koopt één kaartje en je ziet een line-up waar je U tegen zegt. Hoe mooi is dat?

We zitten nu in de decembermaand, feestmaand, dé maand waarin een beetje magie toch niet mag ontbreken! En dat is precies wat deze film doet; die brengt magie tot leven. Ik weet het, het is maar een film en in geen miljoen jaar zal het voorkomen dat een fietskoerier die zo lekker is al je goede voornemens in één dag vervult en je dan ook nog te pletter zoent en meeneemt naar hét feest van de eeuw. En het zal ook echt niet gebeuren dat je als een soort Assepoester in je allermooiste jurk en in een koets een complete vreemdeling omarmt als de man van je dromen.  Maar een mens mag toch dromen???

Want zeg nou eens eerlijk; de kranten staan tegenwoordig vol met negatieve berichten, je leest zo veel rottigheid dat je er haast depressief van wordt. Wat is er dan fijner dan even naar de film gaan en je 2 uur lang in een fantasiewereld storten waar je gewoon ontzettend blij van wordt?
In mijn beleving moeten we veel meer feel-good-momentjes inbouwen en eens wat positiever onze medemens benaderen. Het is toch leuk als er spontaan iemand naar je glimlacht? Of als je in de supermarkt plotseling hulp krijgt bij het inpakken van je zware boodschappen? Gooi eens een vriendelijk kaartje bij een onbekende in de bus! Gewoon, om hem of haar een fijne dag te wensen. Zomaar, omdat het kan!

Dus al wordt de film New Year’s Eve door alle zuurpruimige critici de grond in geboord, ik vond hem fantastisch! En ik raad iedereen die zin heeft in een feel-good-momentje aan om deze film vooral te gaan zien. Gooi je cynisme overboord, laat je negativiteit de hik krijgen en sta open voor een beetje magie in je leven!! Ik heb in elk geval al een goed voornemen voor 2012: New Year’s Eve op dvd kopen….

Ja, ik wil!

Ik ben getrouwd! Ja, jullie lezen het goed, ik heb ja gezegd….
En wel tegen een prinses. Prinses Roos om precies te zijn. Daarna ben ik achtereenvolgens getrouwd met een barbiepop, een knuffelmuis en als het aan Roos had gelegen ook nog met de keukendeur(?).

Laatst was ik na het avondeten de keuken weer eens aan het opruimen, toen Roos in haar prinsessenjurk naast me kwam staan en mij spontaan mededeelde dat ze met mij ging trouwen. Dan gaat natuurlijk alles even opzij, want dat is wel even een moment hoor!
Ik vroeg aan haar waarom ze met mij wilde trouwen. Het antwoord was simpel, maar briljant; Mama, ik vind jou lief! Oké, dat is een heel goed begin. Maar hoe moet je trouwen dan? Ook niet zo moeilijk vond Roos; Je pakt elkaars handen, geeft elkaar een kus en dan doe je samen een rondedansje. Dus hoppakee, zo tussen de afwas en het koffiezetten door ben ik getrouwd. Makkelijk zat.

Het volgende ‘slachtoffer’ was papa. Ook hij moest eraan geloven en is inmiddels, net als mij, getrouwd met prinses Roos én de barbiepop. Ik mocht (lees: moest) rustig op de bank blijven zitten en mij werd opgedragen om na het dansje toch vooral hard te klappen voor het bruidspaar. Dus ook Ronny heeft inmiddels ervaren dat het ja-woord geven helemaal niet zo ingewikkeld is…..

Tja, de belevingswereld van onze prinses Roos, dat is een hele mooie wereld. En daar maak ik heel graag deel van uit. In die wereld is nog niets ingewikkeld, gaat alles zoals het moet, draaien ze voortdurend K3 en wellicht wel het allerbelangrijkste; is alles roze.
Daar kan ik zo van genieten en ik ga er dan ook probleemloos in mee. Dan zitten Roos en ik te picknicken in de kamer, allebei een kroontje op ons hoofd, of we dansen door het huis, allebei in een prinsessenjurk (vrees niet beste lezer; ik heb echt geen roze prinsessenjurk in mijn maat; Roos vindt mijn eigen jurken ook prinsessenjurken!). Dan is de buitenwereld even niet belangrijk, dan leven we in Roos haar prinsessenwereld. Natuurlijk weet ik dat na het spelen de dagelijkse dingen weer wachten. Dan moeten de piepers weer geschild worden en wacht de vaatwasser op een nieuwe lading die er helaas nog steeds niet vanzelf inspringt. Maar toch probeer ik ook in mijn eigen, dagelijkse dingen de vrolijkheid van Roos haar prinsessenwereld vast te houden, want dat maakt alles zoveel leuker! En eerlijk is eerlijk, ik blijf hopen dat ik op een dag echt de prinses mag zijn! En dan mag Roos in haar eigen prinsessenjurk op de bank zitten en heel hard klappen ;-)!! Dan doen we daarna samen een rondedansje….

Model voor 1 dag!

Een van mijn wensen is uitgekomen! Een dag lang in de watten gelegd worden door een compleet team van stylisten, kappers en visagisten en het resultaat showen op een heuse catwalk. Het was één groot avontuur en ik heb er met volle teugen van genoten. Ik zal even bij het begin beginnen.

In Zwolle werd ik door de welbekende Engelse stijl-goeroe Trinny (bekend van Trinny&Susannah!) van de straat geplukt. In rap tempo bekeek ze me van top tot teen en begon een heel verhaal over mijn figuur en vroeg of ik eigenlijk in de gaten had welk soort figuur ik heb. Ehm, het enige dat ik weet is dat het van boven best oké is, maar dat ik bij het uitdelen van de bibsjes waarschijnlijk iets te lang vooraan ben blijven staan, waardoor ik er twee heb gekregen….:-S  En dat ik het verdomde lastig vind om die kleren te vinden die het geheel allemaal een beetje in proportie brengen.
No worries……ook voor mij gloort er hoop aan de horizon! Het is slechts een kwestie van de positieve punten benadrukken en de minder mooie plekjes camoufleren. Right, maar hoe!!!??? Trinny beloofde me dat winkelen voortaan weer leuk voor me zou worden en nam me mee voor een complete make-over! Spannend……

En dan ineens beland je in een hectische situatie waar diverse stylisten en kledingassistenten klaarstaan om je in divers outfits te hijsen…. Ik had er echt zin in en vol enthousiasme dook ik het pashok in. Ik heb van alles aangehad, maar mocht natuurlijk niets zien. Dat is wel raar hoor, maar goed, de stylisten zijn profs en daar moest ik maar op vertrouwen! Skinny jeans, prachtige tuniekjes, vestjes, ik heb van alles aangehad. Compleet met de meest gave accessoires én schoenen. Pashok in, pashok uit. Trinny heeft me een aantal gave adviezen gegeven en uiteindelijk heeft zij bepaald wat ik later die dag op de catwalk aan zou hebben….

Vervolgens volgde er een line-up. Naast mij waren er nog 8 leuke kandidaten die ook door de wasstraat mochten en met z’n allen werden we op een rijtje gezet. Er kwam een team van kappers en visagisten tevoorschijn met memo-bordjes in hun hand en op het rijtje af werd er voor iedereen een nieuw fris kapsel met bijbehorende kleurtjes gekozen. Ik kreeg daar bijna de slappe lach, want het is echt komisch als er zo’n 10 man voor je staat, aan je haar zit, soms een beetje moeilijk kijkt en  vervolgens instemmend knikkend aantekeningen maakt. Maar goed, ik kreeg steeds meer vertrouwen in het team en ben rustig in de kappersstoel gaan zitten.
Terwijl ik daar zo rustig zat te wezen kwam er zelfs nog iemand mijn nagels lakken! Oh my god, ik voelde me echt even een topmodel, fantastisch! En nadat ook de visagiste haar stinkende best had gedaan om mij van een laagje prachtige plamuur te voorzien kon ik de uiteindelijke outfit aan en was ik ready for catwalk!! Maar niet voordat er nog even wat professionele foto’s werden gemaakt, waarbij ze zelfs een echte windmachine uit de kast trokken (!). Ook dit vond ik te gek! Jep, hier kon ik wel aan wennen.
Het enige dat ik nog even moest doen voordat ik mezelf mocht laten zien aan het publiek was leren lopen op de schoenen die ze me hadden aangedaan. Oh my god….. Prachtig, maar die hakken… Geen nood, in groepjes van 5 mochten we even ons loopje oefenen. En daarna was het zover… We hoorden het publiek binnen komen en zaten klaar voor onze 5-minutes-of-fame! Toen kwamen bij mij de zenuwen. Als ik maar niet val, als ik maar niet ga stotteren of erger nog, uitbarst in hysterisch gelach van de zenuwen. Maar ik was inmiddels ook onwijs benieuwd hoe ik eruit zag…..

Hoe dit afloopt? Dat is te zien op woensdag 28 september in het televisieprogramma Trinny & Susannah; Missie Holland, 20:30 RTL4!!!

Lekker ongegeneerd uit je dak gaan!

Heerlijk hoe kinderen zo ontzettend los kunnen gaan en daar helemaal geen enkele schroom bij voelen. Dat ze midden in een stampvolle tent staan en alleen maar oog hebben voor de band op het podium. Het interesseert ze werkelijk geen donder wat iemand daar ook maar van denkt! Hey, if I wanna dance, who is gonna stop me! Yeah baby, yeah!

Die onbevangenheid, daar ben ik wel eens stikjaloers op! Het afgelopen jaar heb ik mezelf wel weer een stukje van die onbevangenheid aangeleerd, maar dat ligt er maar net aan hoe ik mij voel. Dat klinkt vast bekend, toch?
Maar goed, afgelopen zondag zijn we met Roos naar de zomerfeesten in Hengevelde geweest. Het hoofddoel was uiteraard een rondje in de draaimolen! Gesponsord door opa dook onze Roos onmiddellijk de draaimolen in. Het eerste beste paard werd bestegen en nog voordat ik ook maar aanstalten kon maken om muntjes te kopen zat de kleine dame al eerste rang. En omdat het nou eenmaal heerlijk is om je kind zo te zien genieten, bleef het niet bij 1 rondje. Zes rondes, een politieauto (inclusief sirene!), een motor, een roze scooter, een schoolbus (inclusief hysterisch jongetje) en een aantal paarden later hadden we de draaimolen wel genoeg gesponsord. We draaiden ons om en botsten gelijk tegen de volgende uitdaging aan; het touwtjes-trekken! Dus hoppakee, weer een gezellig pakket met plastic (het liefst roze!) speelgoed bij elkaar getrokken. Een prachtige trommel deze keer, want Roos is gek op muziek!
En na wat struinen over het drassige terrein belandden we, hoe kan het ook anders, in de tent. Daar speelde de formatie ‘Allgaupower’ en zij zorgden voor een gezellige sfeer. Een aantal biertjes en een appelsap (!) erbij en de stemming werd alleen maar beter! We lieten papa achter bij de jongens van het licht en geluid en samen met tante Tine hebben we onszelf naar voren gewurmd. Midden voor het podium hebben we staan kijken naar de band. En terwijl Tine en ik al kletsend hebben staan zwaaien naar bekenden en voorzichtig mee stonden te deinen op de maat van de muziek ging Roos he-le-maal los. Handen in de lucht, wijsvingers omhoog en van de ene op de andere voet springend was ze volledig gebiologeerd door wat er op het podium gebeurde. Dat ze door diverse mensen glimlachend werd gadegeslagen leek ze totaal niet in de gaten te hebben.
Een wat grote man in lederhosen sprak de menigte in het Duits toe en had de complete aandacht van Roos. Af en toe draaide ze zich om naar ons om met glimmende oogjes en een grote glimlach te wijzen op deze bijzondere verschijning.
Even later werd zelfs de eerder bij elkaar getrokken trommel erbij gehaald en hoppakee, ongegeneerd trommelde Roos mee met de muziek tot hilariteit van menig omstander.
Echt, ik wou dat ik dat ook weer eens durfde, gewoon een plastic trommel pakken en dan schaamteloos meedrummen, gewoon omdat ik daar op dat moment zin aan heb! Of net als Roos de beentjes van de vloer en de handen hoog in de lucht en me dan absoluut niet druk maken om de waarschijnlijk vreemde blikken van het aanwezige publiek. Trouwens, waarom zou het raar zijn om lekker uit je dak te gaan als je daar zin in hebt? Als je spontaan de alpendans wilt doen met een roze trommel op je buik moet dat toch gewoon kunnen?

Weet je? Als moeder heb ik de taak om Roos goed op te voeden en wijze lessen mee te geven. Maar steeds vaker realiseer ik me dat dit andersom ook heel goed werkt. Soms is het verhelderend om de wereld door de ogen van een kind te zien, echt! En als je daar maar wagenwijd voor open staat dan ontdek je vanzelf waar het eigenlijk om draait: lekker genieten en af en toe heerlijk ongegeneerd uit je dak durven gaan! En zo wordt opvoeden ineens een win-win situatie! Mooi hé?

Resultaat

Hierbij nog even het bewijs van een opgeruimde kast! Schrik niet van het 'voor'-plaatje, het was écht een zooitje! De 'na'-foto daarentegen straalt kosmische rust uit, zucht...... Met boeddha boven in de kast zou het niet meer mis moeten gaan, toch? ;-)

 

Opgeruimd staat netjes!

Dacht ik het wel even in 1 avondje te doen, kwam ik mooi bedrogen uit zeg! Wat een spullen kan men verzamelen in zo'n kast zeg! En ik heb er deze keer echt goed over nagedacht en niet overhaast alles weer in de kast gepleurd zal ik maar zeggen. Maar laat ik vooraan beginnen....

Donderdagavond ben ik samen met Roos naar de IKEA gereden, want als er één concern sterk is in opbergmogelijkheden dan zijn het die Zweden wel... Die hebben voor alles een mandje of een doosje, dus dat moest lukken! En het is gelukt kan ik je zeggen. Van tevoren even bij Ronny gecheckt of hij een moreel bezwaar heeft tegen een rosig kleurtje in huis, maar nadat hij mij met zijn wenkbrauwen opgetrokken aankeek wist ik wel genoeg. Met twee meiden in huis heeft hij eerlijk gezegd ook geen keus. Dus hoppa, wij hebben 4 rose manden gekocht. Lichtrose, dat weer wel. En gecombineerd met een paar robuuste, dierenhuidachtige manden is de kast ook best nog wel een beetje mannelijk.
Nadat Roos nog een paar keer met de lift op en neer was geweest (waar je kinderen al geen plezier mee kunt doen!) werd de bus weer opgezocht, want thuis wachtte 'het obstakel'. 
Thuis een sopje gemaakt, de stofdoek tevoorschijn getoverd en de mouwtjes opgestroopt. Eerst maar eens alles uit de kast halen. Spelletjes, knutselspullen, boeken, fotolijstjes, bakken met administratie, het kwam allemaal tevoorschijn. Alle laden en manden gingen op de kop en ik heb werkelijk waar een paar keer een 'Oh, daar had ik het neergelegd' en 'Huh? Hebben we dat ook?' momenten gehad.
Maar nadat alles uit de kast was (uiteraard netjes afgestoft!) heb ik die een fijn sopje gegeven. Ha fijn, een blinkende kast! Maar nu, de indeling.
Na wat geschuif met laatjes en manden heb ik de indeling bepaald en begon voorzichtig weer het inpakken.
Een hoop spullen zijn verplaatst naar elders in huis en ik heb zelfs een aantal dingen weggegooid! Ook ik leer het nog wel... Het heeft een paar dagen geduurd voordat alles weer een eigen (logisch) plekje had, maar ik ben klaar! En het resultaat mag er zijn. Nu mezelf nog even de discipline aanleren om het ook zo te houden.....

Op organisatiemissie

Vanavond ga ik beginnen aan een ernstig obstakel in onze woonkamer; de boekenkast.

Op zich een mooi exemplaar hoor. Niets geen poespas; rechttoe, rechtaan; robuuste vierkante vakken en de kleur staat ons ook nog wel aan.
Maar de indeling! Alsof alles er vanaf een afstandje in is gemieterd. En ik heb het lang getolereerd, maar de grens is bereikt. No more! Dat akelige stofnest is aan de beurt! Alles gaat eruit en orde zal zegevieren in onze woonkamer!! Bij de gedachte alleen al voel ik me oppermachtig…

Oké oké, ik draaf wellicht een beetje door, maar het moet gebeuren. Dus vanavond stroop ik de mouwtjes op, maak ik een emmertje met sop (ik ga er spontaan van dichten!) en dan kan ik aan de slag! En wie weet kom ik nog wel prachtige schatten tegen. Want ik weet echt niet meer wat er eigenlijk allemaal in de kast ligt (herkent iemand dit??). Het wordt in elk geval een spannende avond die hopelijk eindigt in victorie! Want noem me maar een echte vrouw; niets (nou ja, weinig dan…) geeft zoveel voldoening als een geslaagde organisatiemissie. Het resultaat zal ik in elk geval met jullie delen! Beloofd.   

Diekert

Gelijk maar even verklaren waarom ik te vinden ben onder de naam diekert.blogspot.com. Dan hebben we dat ook maar gehad. Kan me namelijk zo voorstellen dat het vragen oproept....

Mijn opa en oma Vehof woonden op een boerderij tussen Delden en Goor, op het nog altijd prachtige Zeldam. Op het vroegere Twentse platteland was het gebruikelijk dat de bewoners van een boerenerf de naam of bijnaam kregen van dat erf. En je raadt het al, de (bij)naam van het boerenerf van mijn grootouders was Diekert. En nu, een aantal generaties later, worden mijn famieleden en ik nog steeds aangesproken met deze naam. Dan kijkt men mij diep in de ogen en wijs knikkend komen dan de volgende woorden: 'Ie kun't wa zeen, ie bint 'n echt'n Diekert!'
En weet je wat? Daar ben ik trots op! Ik ben een échte Diekert. En niet zomaar één, nee, ik bun d'r ene van Diekert's Bakker. Want mijn opa was ook nog eens bakker. Mooi hé?

Inmiddels lopen er vele Diekertjes rond. Waarom het erf van opa en oma die bijnaam had, daar kan ik helaas nog niet achterkomen. Maar mooi is het wel en ik ga die naam in ere houden. En voilà, daar hebben we de reden van mijn blognaam! Tot zover deze geschiedenisles.....

Vrijgezellig.....

Zaterdag 14 mei had ik een vrijgezellenfeestje. Mijn tweede in een maand tijd. En ik weet niet wat het is met die vrijgezellenfeestjes van tegenwoordig, maar het ouderwetse klompen haken of sieraden kleien is er niet meer bij. Misschien moeten we met z’n allen wel iets doen aan de Nederlandse statistieken en maakt de Nederlandse vrouw hiermee een statement! Want weet je dat 1 op de 3 huwelijken tegenwoordig eindigt in een scheiding? En onder het motto voorkomen is beter dan genezen beginnen we al bij het vrijgezellenfeest. Want hoe kun je een huwelijk nou beter spiced-up houden dan met een goeie striptease of een fijn potje paaldansen?
Je snapt het al; ik heb beide vaardigheden mogen testen. In eerste instantie werd daar maar één persoon enthousiast van; juist, Ronny. Ik zag het nog niet zo zitten moet ik heel eerlijk zeggen. Mijn lichaam en ik zijn het vaak niet zo eens met elkaar en ik zag mezelf al als een soort walrus met paal en al naar beneden storten, terwijl de (uiteraard superslanke) instructrice er wat beduusd bij staat en roept: ‘Jeetje, en dit was nog wel de extra verankerde paal voor de wat zwaardere gevallen…!’
Maar goed, wie niet waagt… En dus hing ik op vrijdag 22 april aan een paal. Dat mijn gedachten soms lichtelijk overdreven zijn bleek wel, want de paal heeft het gered. En ik ook, op een tiental blauwe plekken en onmenselijke spierpijn na dan. Maar het was veel leuker dan ik van tevoren had gedacht en ik heb zeker respect gekregen voor deze vorm van topsport. Het ziet er zo gemakkelijk uit, maar probeer jij maar eens met de kin op je borst en je armen boven je hoofd je benen allebei tegelijk naar boven te zwaaien, om zo hoppa, elegant en wel ondersteboven te blijven hangen aan de paal… Kun je je enigszins voorstellen hoe dat eruit zag toen wij dat gingen proberen? Nee, doe ook maar niet trouwens….
Afgelopen zaterdag was het de beurt aan de striptease-workshop. Met 10 meiden kwamen we terecht in een, nogal bijzonder, gebouw in Rotterdam waar we eerst getuige waren van een workshop spontane improvisatiedans op een soort van spirituele pling-plong muziek, of zoiets. Mijn vrees voor wat komen ging nam in elk geval met de seconde toe…
Onze workshop werd gegeven door een spontane dame die daadwerkelijk haar inkomen verdient met strippen. Zij leerde ons de juiste moves en loopjes om de heren helemaal gek te maken. En waar de rest van de dames (de één brullend van het lachen, de ander toch redelijk serieus) sexy door de ruimte schuifelden, bleef ik een beetje op de achtergrond, angstvallig een confrontatie met een spiegel vermijdend. Mijn overdreven gedachten kwamen weer opzetten en zaten me tijdens de workshop behoorlijk in de weg. Laten we maar zeggen dat ik niet helemaal op mijn gemakje was. Even later kwamen de attributen tevoorschijn en gewapend met lange handschoenen en boa’s in alle kleuren van de regenboog was het tijd om ‘op elkaar’ te gaan oefenen. Slik….
Met de gedachte ‘Dan hebben we dat maar gehad’ ging ik dapper eerst. Maar wat duurde dat ene liedje lang! En ik maar schudden met die heupen en sjimmie-sjimmies doen (don’t ask…). Toen bedacht ik me ineens dat dit een workshop striptease was en dat er ook nog wat uit moest. Dus boa aan de kant, handschoenen zo elegant als mogelijk uitgetrokken en nadat ik mezelf ook nog even fijn op de grond had geworpen in de schijnbaar sensuele positie ‘zonnegroet’ ging ook de blouse door de lucht. Einde nummer, gelukkig! Maar nu moest ik op de stoel, terwijl een vriendin aan de beurt was voor haar striptease om mij te verleiden. Ze fluisterde nog even in mijn oor dat ze net ging doen of ik haar vriend was en daar ging de muziek weer. En echt, ik ben heel gek op mijn vriendinnen en wil alles met ze delen, maar als er dan ééntje met een paar grote puppy-ogen heel zwoel op je afkomt en bewegingen uithaalt die je normaal alleen op gecensureerde zenders ziet, dan krijg je het wel even benauwd kan ik je vertellen!
Maar goed, ik heb het allemaal overleefd en thuis is er in elk geval één iemand heel positief over de dingen die ik heb geleerd….
Maar als ik een conclusie mag trekken over hetgeen ik tijdens deze twee dagen heb meegemaakt dan is het wel deze: Als ik ooit ga trouwen, mag ik dan alstjeblieft een ouderwetse pimp-je-pannenset of brei-je-favoriete-gerecht vrijgezellendag? Met veel cocktails voor de creativiteit, dat dan weer wel!!

Even kennis maken....

Beste lezers en lezeressen,

het is gebeurd, ik heb mijn eigen weblog aangemaakt! Eindelijk een eigen stukje web waar ik mijn ei(eren) kwijt kan, hoera!! En hoe leuk zou het zijn als ik daar ook nog eens mensen mee kan vermaken? Mensen die het leuk vinden om te lezen wat mij bezig houdt, die kennis willen maken met mij en mijn wereld! Want ik deel graag mijn avonturen, op die manier heb ik in elk geval het gevoel niet helemaal anoniem op deze aardbol aanwezig te zijn.

Maar wie ben ik? Even officieel dan: hallo, ik ben Ann Vehof en een echte Diekert. Ik kom uit het prachtige jaar 1980 en na een bovengemiddeld aantal verhuizingen door half Nederland woon ik nu met vriend Ronny en dochter Roos in het pittoreske Borne. Roos is inmiddels drie en een bron van inspiratie voor de mooiste verhalen. Haar zul je ongetwijfeld nog gaan tegenkomen in de blogs die gaan volgen...
Ronny en ik zijn al ruim 7 jaar bij elkaar en na een snelle start in Delden wonen we dus nu een paar kilometer verderop. Ik ben door de week een aantal dagen actief als marketing medewerkster en wanneer ik niet bezig ben met advertentieplanningen, productomschrijvingen en beurzen hang ik de huisvrouw uit en onderneem ik spontane dingen met Roos. De weekenden zitten vaak vol met sociale afspraakjes, kortom ik heb wel een aangenaam leven.
Toch ben ik nu op een punt aangekomen dat ik wat uitdaging mis. Het wellicht bekende 'Is dit het nou?'-gevoel heeft zich van mij meester gemaakt en op aanraden van een aantal vriendinnen heb ik nu deze weblog opgericht. Dus nu kan ik jou gaan vermaken met mijn schrijfelarij!

Hoe nuttig ik en mijn weblog gaan zijn, daar moet ik nog even achterkomen. Maar dat komt helemaal goed. Ik zou zeggen; hou het in de gaten, want de plannen zijn leuk. Heel leuk zelfs!!!