Nee!
Dit is momenteel het favoriete woord van Bram. Op werkelijk alles wat we hem
vragen krijgen we ditzelfde antwoord. De ene keer met een ondeugende glimlach,
de andere keer met een vastberaden blik. Ja, hij maakt zijn leeftijd waar. Ik
ben twee en ik zeg nee. En hoe!
Het is alweer even geleden dat we zo’n peuterpuber in huis hadden. Roos is inmiddels bijna negen en vertoont weer heel ander ‘pubergedrag’, maar dat terzijde. Bram is momenteel heel duidelijk zijn grenzen aan het verkennen en het is onze taak als ouders om consequent te blijven en die grenzen niet alleen aan te geven, maar ook te bewaken. Dat is alleen niet altijd even gemakkelijk kan ik je zeggen…..
Het ligt trouwens wel een beetje aan de situatie. En aan het aantal uren slaap dat we hebben gehad…. Want niet alleen zit Bram midden in de beruchte nee-fase, hij heeft ook ontdekt hoe hij uit zijn bedje kan klimmen en staat regelmatig midden in de nacht naast ons bed met een grote glimlach en de legendarische woorden: ‘Bam lekker slaapt!’
Hoe dan ook, de nee-fase is af en toe best pittig. Een strijd tussen ouder en peuter. Een strijd die er soms heftig aan toe gaat, want Bram heeft het eigenwijze karakter van één van zijn ouders (ik laat even in het midden welke ouder….). Ineens heeft Bram een eigen mening en is hij zich zwaar bewust van het feit dat hij ook nee kan zeggen… Blijkbaar moet dit dan ook maar meteen veelvuldig in de praktijk gebracht worden.
De ene keer heb ik engelengeduld en pareer ik als een volleerd pedagogisch verantwoorde ouder alle nee-aanvallen. De andere keer is mijn lontje iets korter en moet ik mezelf rustig houden met de mantra ‘het-is-een-fase-het-is-een-fase-het-is-een-monster-het-is-een-fase……’.
Toch is het ook een bijzondere periode vol hilarische momenten. Zo verbood ik Bram laatst om op sokken naar buiten te gaan. En je raadt het al, na een aantal keren ‘Nee!’ van beide kanten stond hij niet veel later toch op zijn sokken aan de verkeerde kant van de tuindeuren. Ik probeerde een boze blik, maar als antwoord ging Bram vrolijk de ramen staan likken. Probeer dan die boze blik maar eens vol te houden!
Ik vrees dat deze periode nog wel even duurt. Bij Roos is het uiteindelijk goed gekomen, dus met Bram gaat ons dat ook wel weer lukken. Tot die tijd ga ik gewoon zoveel mogelijk genieten van onze opgroeiende peuter, inclusief zijn mini-puber-perikelen. Het gaat allemaal al zo snel. De hilarische momenten zullen we koesteren. En in geval van (te) weinig slaap herhaal ik mijn mantra gewoon iets vaker.
Het is alweer even geleden dat we zo’n peuterpuber in huis hadden. Roos is inmiddels bijna negen en vertoont weer heel ander ‘pubergedrag’, maar dat terzijde. Bram is momenteel heel duidelijk zijn grenzen aan het verkennen en het is onze taak als ouders om consequent te blijven en die grenzen niet alleen aan te geven, maar ook te bewaken. Dat is alleen niet altijd even gemakkelijk kan ik je zeggen…..
Het ligt trouwens wel een beetje aan de situatie. En aan het aantal uren slaap dat we hebben gehad…. Want niet alleen zit Bram midden in de beruchte nee-fase, hij heeft ook ontdekt hoe hij uit zijn bedje kan klimmen en staat regelmatig midden in de nacht naast ons bed met een grote glimlach en de legendarische woorden: ‘Bam lekker slaapt!’
Hoe dan ook, de nee-fase is af en toe best pittig. Een strijd tussen ouder en peuter. Een strijd die er soms heftig aan toe gaat, want Bram heeft het eigenwijze karakter van één van zijn ouders (ik laat even in het midden welke ouder….). Ineens heeft Bram een eigen mening en is hij zich zwaar bewust van het feit dat hij ook nee kan zeggen… Blijkbaar moet dit dan ook maar meteen veelvuldig in de praktijk gebracht worden.
De ene keer heb ik engelengeduld en pareer ik als een volleerd pedagogisch verantwoorde ouder alle nee-aanvallen. De andere keer is mijn lontje iets korter en moet ik mezelf rustig houden met de mantra ‘het-is-een-fase-het-is-een-fase-het-is-een-monster-het-is-een-fase……’.
Toch is het ook een bijzondere periode vol hilarische momenten. Zo verbood ik Bram laatst om op sokken naar buiten te gaan. En je raadt het al, na een aantal keren ‘Nee!’ van beide kanten stond hij niet veel later toch op zijn sokken aan de verkeerde kant van de tuindeuren. Ik probeerde een boze blik, maar als antwoord ging Bram vrolijk de ramen staan likken. Probeer dan die boze blik maar eens vol te houden!
Ik vrees dat deze periode nog wel even duurt. Bij Roos is het uiteindelijk goed gekomen, dus met Bram gaat ons dat ook wel weer lukken. Tot die tijd ga ik gewoon zoveel mogelijk genieten van onze opgroeiende peuter, inclusief zijn mini-puber-perikelen. Het gaat allemaal al zo snel. De hilarische momenten zullen we koesteren. En in geval van (te) weinig slaap herhaal ik mijn mantra gewoon iets vaker.
