Ik wist wel dat ik heftig op hormonen kan reageren. De
laatste ervaring die ik hiermee had, was met ‘valse’ hormonen. Hormonen die ik
mezelf moest toedienen tijdens het hele traject om zwanger te worden. Man o
man, wat heb ik vaak tegen het plafond gezeten. Ik herkende mezelf op een
gegeven moment niet eens meer. Terwijl ze bij de kliniek hadden gezegd dat ik
weinig tot niets van het hormonen-middeltje zou merken. Jaja…. Gelukkig kon ik
toen zelf de keuze maken om te stoppen met die middeltjes die mij
transformeerden in mijn eigen, boosaardige tweelingzus.
Later in het traject mocht ik andere hormonen gebruiken en
dat ging wel goed. Geen centje pijn. Tenminste, volgens mijzelf. Of mijn lieve
wederhelft dat met mij eens is, dat zou je hem zelf eens moeten vragen.
Hoe dan ook, gelukkig hebben al die spuitjes hun werk wel goed gedaan, want inmiddels ben ik al bijna twintig weken zwanger. Prachtig natuurlijk, daar hebben we het allemaal voor gedaan. Maar dat mijn bloedeigen hormonen mij ook zo voor de gek zouden houden? Nee, dat had ik niet gedacht…
Toch is het zo. Maar niet constant! Neeeeeee, die ‘hormoon-aanvallen’ komen heerlijk onaangekondigd en veroorzaken gênante momenten. Serieus, ik ga van 0 naar BITCH in 3 seconden, het is niet te geloven. En op zo’n moment word ik vervolgens spottend gade geslagen door Ronny. Hij lijkt het allemaal wel vermakelijk te vinden, als ik weer eens als een idioot door het huis ga en mij om de kleinste dingen vreselijk kan opwinden. Zo kan ik er dan opeens niet meer tegen als de dingen niet op de plek liggen waar ze horen te liggen. Terwijl ik meestal degene ben die alles, hetzij onbewust, kwijt maak. En zo vind ik het plotseling ook heel erg storend dat de kussens scheef in de bank liggen, dat het oud papier nog steeds overal rondslingert en dat de automobilist voor mij het gaspedaal niet kan vinden….
Achteraf moet ik er zelf gelukkig ook vreselijk om lachen. Dan realiseer ik me dat ik me weer eens onwijs heb lopen aanstellen. Maar op het moment zelf is het écht niet grappig! Helemaal niet als ik, op gepaste afstand, dat dan weer wel, uitgelachen wordt door mijn partner in crime. Hoewel hij, dat zal ik eerlijk bekennen, ook wel eens uit voorzorg uit mijn buurt blijft. Want hij is meestal degene die mijn hormonen op zijn dak krijgt. Ik vond het altijd onzin, van die vrouwen die hun man de schuld gaven van alles op het moment dat ze met hormonen werden overladen. Maar ik ben aardig op weg ook zo’n vrouw te worden. En dat is niet goed hoor! Het ergste is trouwens, dat ik het zelf in de gaten heb op het moment dat mijn hormonen besluiten aan te vallen. Ik realiseer me op zo’n moment dat ik me als een debiel sta te gedragen. Maar het gebeurt gewoon, ik heb er geen controle over.
Echt, de uitvinder van de hormonen moet een man zijn met sadistische trekjes, dat kan niet anders. Of een vrouw die vol zit met zelfspot en ironie, omdat ze weet dat haar soortgenoten van het sterke geslacht zijn en, naast het feit dat hun lichaam aan alle kanten op de meest onmogelijk manieren uit vorm schiet, ook de hormonale strijd aankunnen. Hoe dan ook, ik heb het maar te accepteren. En dat gaat best wel lukken. Ik weet tenslotte waar het door komt en ik weet ook dat het weer overgaat. Over een aantal maanden kan ik mijn hormonen een rotschop geven en zal ik ze lachend uitzwaaien! Maar als je me tot die tijd ziet rondlopen met een kwaadaardige blik of met een rood aangelopen gezicht, ga dan even aan de kant. Dan breng je het er wellicht levend vanaf………. ;-)
Hoe dan ook, gelukkig hebben al die spuitjes hun werk wel goed gedaan, want inmiddels ben ik al bijna twintig weken zwanger. Prachtig natuurlijk, daar hebben we het allemaal voor gedaan. Maar dat mijn bloedeigen hormonen mij ook zo voor de gek zouden houden? Nee, dat had ik niet gedacht…
Toch is het zo. Maar niet constant! Neeeeeee, die ‘hormoon-aanvallen’ komen heerlijk onaangekondigd en veroorzaken gênante momenten. Serieus, ik ga van 0 naar BITCH in 3 seconden, het is niet te geloven. En op zo’n moment word ik vervolgens spottend gade geslagen door Ronny. Hij lijkt het allemaal wel vermakelijk te vinden, als ik weer eens als een idioot door het huis ga en mij om de kleinste dingen vreselijk kan opwinden. Zo kan ik er dan opeens niet meer tegen als de dingen niet op de plek liggen waar ze horen te liggen. Terwijl ik meestal degene ben die alles, hetzij onbewust, kwijt maak. En zo vind ik het plotseling ook heel erg storend dat de kussens scheef in de bank liggen, dat het oud papier nog steeds overal rondslingert en dat de automobilist voor mij het gaspedaal niet kan vinden….
Achteraf moet ik er zelf gelukkig ook vreselijk om lachen. Dan realiseer ik me dat ik me weer eens onwijs heb lopen aanstellen. Maar op het moment zelf is het écht niet grappig! Helemaal niet als ik, op gepaste afstand, dat dan weer wel, uitgelachen wordt door mijn partner in crime. Hoewel hij, dat zal ik eerlijk bekennen, ook wel eens uit voorzorg uit mijn buurt blijft. Want hij is meestal degene die mijn hormonen op zijn dak krijgt. Ik vond het altijd onzin, van die vrouwen die hun man de schuld gaven van alles op het moment dat ze met hormonen werden overladen. Maar ik ben aardig op weg ook zo’n vrouw te worden. En dat is niet goed hoor! Het ergste is trouwens, dat ik het zelf in de gaten heb op het moment dat mijn hormonen besluiten aan te vallen. Ik realiseer me op zo’n moment dat ik me als een debiel sta te gedragen. Maar het gebeurt gewoon, ik heb er geen controle over.
Echt, de uitvinder van de hormonen moet een man zijn met sadistische trekjes, dat kan niet anders. Of een vrouw die vol zit met zelfspot en ironie, omdat ze weet dat haar soortgenoten van het sterke geslacht zijn en, naast het feit dat hun lichaam aan alle kanten op de meest onmogelijk manieren uit vorm schiet, ook de hormonale strijd aankunnen. Hoe dan ook, ik heb het maar te accepteren. En dat gaat best wel lukken. Ik weet tenslotte waar het door komt en ik weet ook dat het weer overgaat. Over een aantal maanden kan ik mijn hormonen een rotschop geven en zal ik ze lachend uitzwaaien! Maar als je me tot die tijd ziet rondlopen met een kwaadaardige blik of met een rood aangelopen gezicht, ga dan even aan de kant. Dan breng je het er wellicht levend vanaf………. ;-)
