Zo moesten we Roos vanmorgen vertellen dat haar overgroot-oma een sterretje is geworden. Nu was de gezondheid van omaatje al een poosje hard achteruit aan het gaan, maar we hadden al die tijd niets tegen Roos gezegd. Het zou haar waarschijnlijk alleen maar heel erg bezig houden en ook wij wisten niet hoe lang het nog zou duren. Tot gisteren, toen was eigenlijk heel duidelijk dat het einde eraan kwam.
Omdat we het nou ook weer niet zo’n goed idee vonden om Roos helemaal met het nieuws te overvallen, hebben we haar toen toch maar voorzichtig verteld dat omaatje heel erg ziek was en dat de dokter haar niet meer beter kon maken. Roos nam dat even in zich op en vroeg toen heel direct: ‘Wordt omaatje dan dood?’ ‘Eh, ja. Ze wordt een prachtige ster.’ Dat kinderen eigenlijk heel nuchter zijn, bleek maar weer uit de volgende reactie: ‘Dan hoeft oma ook niet meer de haartjes mooi te maken.’ (even ter verduidelijking: Ronny’s moeder ging eens in de zoveel tijd naar oma toe om haar de krullen er weer in te draaien. En Roos ging soms gezellig mee). En daarmee leek het gesprek ten einde.
Na het eten zijn we samen naar de Mariakapel gegaan en hebben een kaars opgestoken voor omaatje. Vervolgens moesten er ook kaarsen opgestoken worden voor het andere omaatje, die al een sterretje is, en voor papa, omdat hij een zere rug heeft. De schat.
En vanmorgen kregen we dus het telefoontje dat omaatje rustig is ingeslapen. We wisten allemaal dat het eraan kwam, maar als het moment er is, voelt het toch wel heel gek. Omaatje is 94 geworden en was gewoon op, maar ineens is het zo definitief. Roos reageerde wederom nuchter: ‘Dan heb ik nog maar één omaatje. Mag ik nou rondjes met melk?’
Op school heb ik netjes even de juf ingelicht en die reageerde heel lief. Er zou een mooie tekening gemaakt worden. En tussen de middag heb ik nog even gebeld met de buitenschoolse opvang. Roos was heerlijk aan het spelen, maar niet voordat ze uitgebreid had verteld dat haar omaatje een sterretje was geworden, omdat de dokter haar niet meer kon beter maken en dat ze nou werd begraven. Kinderen, ze begrijpen meer dan je denkt. Maar ze zijn ook sterker dan je denkt. Hopelijk is Roos oud genoeg om zich haar omaatje later te kunnen herinneren. En anders helpen we haar daarbij, want sterretje of niet, wij zullen alle herinneringen levend houden. Dag lieve oma, het was een eer je gekend te hebben. Rust zacht…..
