Heerlijk hoe kinderen zo ontzettend los kunnen gaan en daar helemaal geen enkele schroom bij voelen. Dat ze midden in een stampvolle tent staan en alleen maar oog hebben voor de band op het podium. Het interesseert ze werkelijk geen donder wat iemand daar ook maar van denkt! Hey, if I wanna dance, who is gonna stop me! Yeah baby, yeah!
Die onbevangenheid, daar ben ik wel eens stikjaloers op! Het afgelopen jaar heb ik mezelf wel weer een stukje van die onbevangenheid aangeleerd, maar dat ligt er maar net aan hoe ik mij voel. Dat klinkt vast bekend, toch?
Maar goed, afgelopen zondag zijn we met Roos naar de zomerfeesten in Hengevelde geweest. Het hoofddoel was uiteraard een rondje in de draaimolen! Gesponsord door opa dook onze Roos onmiddellijk de draaimolen in. Het eerste beste paard werd bestegen en nog voordat ik ook maar aanstalten kon maken om muntjes te kopen zat de kleine dame al eerste rang. En omdat het nou eenmaal heerlijk is om je kind zo te zien genieten, bleef het niet bij 1 rondje. Zes rondes, een politieauto (inclusief sirene!), een motor, een roze scooter, een schoolbus (inclusief hysterisch jongetje) en een aantal paarden later hadden we de draaimolen wel genoeg gesponsord. We draaiden ons om en botsten gelijk tegen de volgende uitdaging aan; het touwtjes-trekken! Dus hoppakee, weer een gezellig pakket met plastic (het liefst roze!) speelgoed bij elkaar getrokken. Een prachtige trommel deze keer, want Roos is gek op muziek!
En na wat struinen over het drassige terrein belandden we, hoe kan het ook anders, in de tent. Daar speelde de formatie ‘Allgaupower’ en zij zorgden voor een gezellige sfeer. Een aantal biertjes en een appelsap (!) erbij en de stemming werd alleen maar beter! We lieten papa achter bij de jongens van het licht en geluid en samen met tante Tine hebben we onszelf naar voren gewurmd. Midden voor het podium hebben we staan kijken naar de band. En terwijl Tine en ik al kletsend hebben staan zwaaien naar bekenden en voorzichtig mee stonden te deinen op de maat van de muziek ging Roos he-le-maal los. Handen in de lucht, wijsvingers omhoog en van de ene op de andere voet springend was ze volledig gebiologeerd door wat er op het podium gebeurde. Dat ze door diverse mensen glimlachend werd gadegeslagen leek ze totaal niet in de gaten te hebben.
Een wat grote man in lederhosen sprak de menigte in het Duits toe en had de complete aandacht van Roos. Af en toe draaide ze zich om naar ons om met glimmende oogjes en een grote glimlach te wijzen op deze bijzondere verschijning.
Even later werd zelfs de eerder bij elkaar getrokken trommel erbij gehaald en hoppakee, ongegeneerd trommelde Roos mee met de muziek tot hilariteit van menig omstander.
Echt, ik wou dat ik dat ook weer eens durfde, gewoon een plastic trommel pakken en dan schaamteloos meedrummen, gewoon omdat ik daar op dat moment zin aan heb! Of net als Roos de beentjes van de vloer en de handen hoog in de lucht en me dan absoluut niet druk maken om de waarschijnlijk vreemde blikken van het aanwezige publiek. Trouwens, waarom zou het raar zijn om lekker uit je dak te gaan als je daar zin in hebt? Als je spontaan de alpendans wilt doen met een roze trommel op je buik moet dat toch gewoon kunnen?
Weet je? Als moeder heb ik de taak om Roos goed op te voeden en wijze lessen mee te geven. Maar steeds vaker realiseer ik me dat dit andersom ook heel goed werkt. Soms is het verhelderend om de wereld door de ogen van een kind te zien, echt! En als je daar maar wagenwijd voor open staat dan ontdek je vanzelf waar het eigenlijk om draait: lekker genieten en af en toe heerlijk ongegeneerd uit je dak durven gaan! En zo wordt opvoeden ineens een win-win situatie! Mooi hé?
