Paniek....Peeuw!

Het gaat niet goed met mij! Het gaat de verkeerde kant uit, ik raak he-le-maal de weg kwijt. HELP!!!
Ik heb gezworen dat ik nooit degelijk zou worden. Burgerlijk? De allergische reactie op dat woord is in de loop van de jaren iets minder geworden en ik moet bekennen dat een portie burgerlijkheid zo af en toe best fijn is. Op vrijdagavond kneuterig op de bank met je gezin naar The Voice kijken heeft toch iets ontspannends. Toastje erbij,  wijntje erbij, ik heb nu alweer zin in de volgende aflevering. Maar degelijk? Ik krijg al jeuk als ik het woord type….
En nu heb ik mezelf erop betrapt…. Paniek, peeuw, ieuwerdeieuw!! Echt, ik schrok er zelf van. En het allerergste is nog wel, dat ik na de eerste verschijnselen van degelijkheid niet rechtsomkeert heb gemaakt, maar gewoon rechtdoor ben gegaan. Ongegeneerd….als een heuse Rita Verdonk ging ik niet links, ik ging niet rechts, maar ik ging recht door zee. Geen houden aan.
Onlangs zat ik op een verjaardag. En op zich zat ik al in een degelijke situatie, je weet wel, de mannen bij de mannen aan de statafel en de vrouwen bij de vrouwen aan de tuintafel. En ineens, zo out of the blue, ging het gesprek over schoonmaken. Toen hadden er al allerlei alarmbellen af moeten gaan en had ik me met een flesje bier en een flauwe mop tussen de mannen moeten nestelen. Maar nee, ik bleef zitten. Erger nog, ik mengde me in het gesprek! In eerste instantie nog wat lacherig, zo van ‘Ik ben geen schoonmaakwonder, heb er een pesthekel aan zelfs!’ maar toch liet ik me uiteindelijk verleiden tot een uitspraak waar ik ’s nachts nachtmerries van heb gehad. Weet je wat ik vroeg? Wil je het wel weten? Ach wat, ik vertel het gewoon..… Ik hoorde mezelf plotseling vragen of die Jemako doekjes nou echt zo geweldig waren. ………. Ja, daar word je even stil van he?
Prompt werd ik uitgenodigd voor een ‘jemako-party’. Serieus? Een ‘party’ voor schoonmaakartikelen? Hell no! Ik loop nog liever achterwaarts de 4-daagse. Maar in plaats van dat ik wakker werd, met de vuist op tafel sloeg en vroeg of ze nou helemaal hun goed wijs hadden verloren, mompelde ik iets in de trant van: ‘Misschien wel een keer leuk.’  Zucht…..

Inmiddels heb ik afgelopen week al mijn ramen gelapt. Met Jemako doekjes. En NEE NEE NEE, ik ben niet naar een ‘party’ geweest! Ik heb de doekjes even geleend. Maar wat is de volgende stap? Mijn kaas keurig bewaren in een luchtdicht tupperware bakje volgens de laatste mode in plaats van het geijkte plastic zakje? Of misschien moet ik toch eens dat strijkwater met lavendel-geur proberen, want daarvan gaat mijn beddengoed zo lekker ruiken... STOP!          
Tot hier en niet verder. Wie strijkt er trouwens zijn beddengoed? Ik niet. Wacht eens, nu ik erover nadenk, ik zag vanmorgen een aantal indrukwekkende stofnesten in de hoek van de kamer, was mijn schoenen weer eens kwijt, heb het hele huis doorgezocht op zoek naar één ellendig elastiekje voor de vlecht van Roos, was compleet vergeten de was op te vouwen en kwam bijna te laat op school om dochterlief te droppen. Fieuw, gelukkig, er is nog hoop!! 

Soldaat van Oranje

Ken je dat? Dat je niet wilt dat iets is afgelopen? Dat had ik afgelopen vrijdag bij Soldaat van Oranje de musical. Man, wat een prachtmusical en man, wat een cast en man, wat een decors! Om nog maar te zwijgen over de fantastische muziek. Kippenvel…. Ik heb volgens mij de hele voorstelling met mijn kin op mijn knieën gezeten, het  was maar goed dat ik een bril op had anders waren mijn ogen er van verbazing nog uit gevallen en ik heb tranen met tuiten gehuild toen het einde in zicht was. Kortom, ik heb me daar in die theaterhangaar in Katwijk van mijn beste kant laten zien…

Uit alle reacties die ik om me heen gehoord en gelezen had verwachte ik wel een spektakel. Maar wat ik daadwerkelijk gezien heb overtrof echt alles.
Het was een verjaardagscadeautje van Ronny. Voor mijn 32^e verjaardag. Aangezien ik inmiddels ook al mijn 33^e verjaardag heb gevierd, werd het hoog tijd om kaarten te reserveren. En afgelopen vrijdag was het dan zover. We zijn ’s middags mooi op tijd naar Katwijk vertrokken, met het idee om nog even lekker op het strand te lummelen en daar een hapje te eten. Beetje jammer dat onderweg de zomerse zon plaats maakte voor herfstige regen. Het mocht de pret niet drukken, we hebben heerlijk gegeten bij Paal 14 in Katwijk aan het strand en we waren mooi op tijd op vliegveld Valkenburg.

Eenmaal binnen werd ik aangenaam verrast door het prachtige interieur. En dit was nog maar de ontvangstruimte! Alles stond in het teken van de Soldaat van Oranje. Prachtige teksten op de muren, een mini museum over de oorlogstijd, zelfs bij de toiletten (inclusief luxe wachtruimte!) waren alle deuren in het juiste thema bestickerd.
Tegen 19:45 mocht iedereen de zaal in. Oneven nummers linksaf, even nummers rechtsaf. Wij gingen rechts…
We werden door een gang geleid die leek op een ondergrondse bunker en die uitkwam in de gigantische zaal. We vonden rij 3 (!!), stoelen 20 en 22 en hebben vervolgens vol verbazing en met de nodige humor gekeken hoe sommige mensen ondanks de duidelijke vermelding op het kaartje en de aanwijzingen van het personeel hun plek domweg niet konden vinden…. Naast ons verscheen een stel dat aandachtig de stoelnummers bestudeerde (14, 16, 18, 20) en mij vervolgens stomverbaasd vroeg waar de nummers 17 en 19 waren gebleven. Toen moest ik even op mijn lip bijten om niet heel hard te gaan lachen. Maar goed, om 20:00 zat dan toch iedereen en werd het donker. Let the show begin!!!

Jullie hebben inmiddels al gelezen dat ik het best naar mijn zin heb gehad. Toen om 23:30 dan ook het laatste applaus klonk wilde ik helemaal niet weg! Maar even later stonden we dan toch weer buiten, klaar voor de rit naar huis.
Gelukkig heb ik een prachtig aandenken, want ik heb het musical-boek met alle informatie over het verhaal, de cast, de crew en het decor gekocht. Kan ik dat thuis onder het genot van een lekker borreltje nog eens fijn doorbladeren. Môge!!!

Een prachtige ster

Hoe vertel je een 5-jarige dat omaatje er niet meer is? Door er niet omheen te draaien en zo helder mogelijk de situatie uit te leggen. Dat werkt het beste heb ik gemerkt.
Zo moesten we Roos vanmorgen vertellen dat haar overgroot-oma een sterretje is geworden. Nu was de gezondheid van omaatje al een poosje hard achteruit aan het gaan, maar we hadden al die tijd niets tegen Roos gezegd. Het zou haar waarschijnlijk alleen maar heel erg bezig houden en ook wij wisten niet hoe lang het nog zou duren. Tot gisteren, toen was eigenlijk heel duidelijk dat het einde eraan kwam.
Omdat we het nou ook weer niet zo’n goed idee vonden om Roos helemaal met het nieuws te overvallen, hebben we haar toen toch maar voorzichtig verteld dat omaatje heel erg ziek was en dat de dokter haar niet meer beter kon maken. Roos nam dat even in zich op en vroeg toen heel direct: ‘Wordt omaatje dan dood?’  ‘Eh, ja. Ze wordt een prachtige ster.’ Dat kinderen eigenlijk heel nuchter zijn, bleek maar weer uit de volgende reactie: ‘Dan hoeft oma ook niet meer de haartjes mooi te maken.’  (even ter verduidelijking: Ronny’s moeder ging eens in de zoveel tijd naar oma toe om haar de krullen er weer in te draaien. En Roos ging soms gezellig mee). En daarmee leek het gesprek ten einde.
Na het eten zijn we samen naar de Mariakapel gegaan en hebben een kaars opgestoken voor omaatje. Vervolgens moesten er ook kaarsen opgestoken worden voor het andere omaatje, die al een sterretje is, en voor papa, omdat hij een zere rug heeft. De schat.

En vanmorgen kregen we dus het telefoontje dat omaatje rustig is ingeslapen. We wisten allemaal dat het eraan kwam, maar als het moment er is, voelt het toch wel heel gek.  Omaatje is 94 geworden en was gewoon op, maar ineens is het zo definitief. Roos reageerde wederom nuchter: ‘Dan heb ik nog maar één omaatje. Mag ik nou rondjes met melk?’

Op school heb ik netjes even de juf ingelicht en die reageerde heel lief. Er zou een mooie tekening gemaakt worden. En tussen de middag heb ik nog even gebeld met de buitenschoolse opvang. Roos was heerlijk aan het spelen, maar niet voordat ze uitgebreid had verteld dat haar omaatje een sterretje was geworden, omdat de dokter haar niet meer kon beter maken en dat ze nou werd begraven. Kinderen, ze begrijpen meer dan je denkt. Maar ze zijn ook sterker dan je denkt. Hopelijk is Roos oud genoeg om zich haar omaatje later te kunnen herinneren. En anders helpen we haar daarbij, want sterretje of niet, wij zullen alle herinneringen levend houden. Dag lieve oma, het was een eer je gekend te hebben. Rust zacht…..

Stralende mama!

Hoe sommige moeders er toch elke ochtend weer stralend en wallen-loos bij kunnen lopen is mij een compleet raadsel. Zouden zij hun kinderen hebben geprogrammeerd op ‘Uitslapen-tot-mama-weer-fris-en-fruitig-is’? Of misschien hebben ze elke ochtend een team van professionele oplappers klaarstaan die de rimpels vastniet achter de oren en de perzikwangetjes weer vakkundig tevoorschijn tovert?  
Hoe dan ook, ik stond vanmorgen weer eens met ontploft haar en de slaap nog in mijn ogen op het schoolplein. Ik had nog net niet mijn jurk verkeerd om aan.  En gelukkig zat mijn linker laars ook echt aan mijn linker voet….
Vannacht om 5:50 meldde dochterlief zich al aan mijn bed. Tadaaa, wakker! Nou, toen was ik nog he-le-maal niet van plan om weer op aarde te landen. Maar als ik nog fijn een uurtje verder wilde slapen, was snel handelen noodzakelijk. Om discussie (lees: te veel praten) te vermijden mocht Roos op de plek van papa, die op dit onchristelijke uur al naar zijn werk was vertrokken. Alle dertig teddyberen erbij en het bed was weer gezellig vol. Zo, nu oogjes dicht en snaveltjes toe, totdat de wekker gaat.
Helaas werkt dat bij kinderen niet zo…..
Terwijl ik probeerde weer in dromenland te geraken, werd ik enigszins afgeleid door het zachte zingen naast mij. En hoewel dat op enig ander tijdstip overdag heel erg schattig is, was de irritatiefactor op dit tijdstip eigenlijk best hoog. Maar na een kleine waarschuwing (wederom zonder al te veel nutteloze woorden) was het toch redelijk snel stil. En allebei zijn we weer diep in slaap gevallen. Te diep.
Want toen de wekker ging, waren we allebei even de weg kwijt. Duf, duffer, dufst. En een duffe mama en een jengelend kind gaan niet samen!!
Gelukkig was ik zo slim geweest om het koffiezetapparaat de vorige avond al in opperste paraatheid te zetten, dus al snel ging de geur van pruttelende koffie door het huis. Heerlijk! Daar knapt een mens van op zeg. Geen gezeur voor de koffie, maar na zo’n bakje zwart goud kan ik de dag wel aan.
Helaas had de tijd me weer eens ingehaald en uiteindelijk moest ik al mijn organisatorische talent in de strijd gooien om op tijd klaar te zijn voor school. Broodtrommel vullen; check! Matching set kleren voor Roos bij elkaar zoeken; check! Schone onderbroek; check! Gezicht wassen; check! Haren kammen; check! Schoenen;…..waar zijn nou die verrekte schoenen…..check! Gelukt! Iets voor half negen zat ik met een keurig meisje achter op de fiets. Jammer genoeg had ik alleen geen tijd meer gehad om mezelf nog enigszins op te lappen. Nou ja, de wind zou wel een model in mijn wapperende manen toveren en achter de (te) grote zonnebril waren mijn slaapoogjes toch niet zichtbaar. Maar als je dan, zo vlak voor je dochter de klas ingaat, nog even een dikke knuffel krijgt met de woorden; ‘Ik vind je zo lief mama!’ dan maakt het helemaal niet meer uit hoe je eruit ziet! Dan ga je stralen. En geen professionele oplapper kan op tegen de schoonheid van een stralende mama!!

Voorlichting

‘Mama, waarom hebben jongens een piemel?’
Het stukje brood dat ik net wilde opeten bleef even in de lucht hangen. Had mijn dochter van vier zojuist écht gevraagd naar het geslachtsdeel van de andere soort?
‘Nou, om te plassen natuurlijk!’
‘En billen om te poepen, hè mama? Net als iedereen.’
‘Zo is het meisje, net als iedereen.’
En daarmee was het voor Roos klaar en vrolijk at ze verder. Maar ik was er wel even van ondersteboven. Dit had ik niet verwacht zo ’s morgens vroeg aan het ontbijt. Ook goedemorgen.
Ik vroeg me onmiddellijk af wat me in de (nabije) toekomst nog meer te wachten stond. En ineens schoot me te binnen dat ze al eerder dergelijke, ‘lastige’ vragen had gesteld. En niet alleen aan mij. Aan oma was namelijk al eens de vraag gesteld ‘Hoe komt een baby in de buik?’ Maar oma had heel subtiel geantwoord: ‘Dat moet je maar aan mama vragen.’
Tot op heden is mij deze vraag nog niet gesteld, THANK GOD! Want wat moet ik zeggen? Moet ik de eerder genoemde piemel erbij halen of iets luchtigs vertellen over de bloempjes en de bijtjes? Misschien moet ik eerst even een vergadering houden met Ronny, even brainstormen over wat we gaan zeggen zonder dat het  A) nog onschuldige kinderzieltjes beschadigd of  B) vreselijk gênant wordt.

Hoe ging dat bij ons thuis vroeger? Had ik dergelijke voorlichting gehad? Ik weet het eerlijk niet meer. Wat ik nog wel weet, is dat ik ten tijde van mijn eerste serieuze vriendje bij mijn moeder aangaf aan de pil te willen. Onder het motto ‘om de maandelijkse last wat te verzachten’. Mijn moeder keek me aan en zei toen de legendarische woorden; ‘Ja, en omdat ik nog geen oma wil worden.’
Inmiddels heb ik geen voorlichting meer nodig en is mijn moeder dolgelukkig in haar rol als oma. Met ons is alles dus goed gekomen. Blijft de vraag hoe ik Roos ga uitleggen waar ze vandaan komt. Uit de buik van mama? Uit de zak van papa? Of is dat weer heel lomp?
Wacht eens, had de juf een tijdje geleden geen verhaaltje verteld over een dolfijntje dat zo eenzaam was en dat een ander dolfijntje dat zo zielig vond dat hij bij haar bleef zwemmen en dat er even later een baby dolfijntje was?
Ja, het antwoord op de vraag ‘Hoe komt een baby in de buik’ is zo helder als wat. 'Ga dat maar fijn aan je vader vragen.’

Lentekriebels

Zo heeee, ik heb me daar een potje de lentekriebels! Dinsdag 5 maart 2013, de eerste lentedag, wat een feest. Wel een beetje jammer dat ik juist deze dag moet werken. Maar goed, het glas is half vol, ik blijf positief. Ook van binnen pik ik dit mooie dagje wel mee. Vanuit mijn kantoor zie ik buiten de zon glimlachen om alle vrolijkerts die weer lekker zonder jas naar buiten gaan. Om alle vogeltjes die een wedstrijdje fluiten houden. En om de blije gezichten die deze eerste tekenen van voorjaar tevoorschijn tovert. Want wat zijn we eraan toe, vind je niet?

Een flinke dosis zon doet ook wonderen voor de mens, echt. Ik ben zelfs op de fiets naar mijn werk gegaan vanmorgen. Dat het ’s morgens nog winters koud is en mijn conditie nog uit standje winterslaap moet komen mocht de pret niet drukken. Want ik verheug me nu namelijk al op de terugweg! Heerlijk door de frisse lucht met de zon op mijn bolletje een fijn potje pedalen draaien. Zelfs het feit dat ik Roos straks op moet halen bij de BSO, wat inhoud dat ik toch een paar kilometer om moet fietsen, heeft me er niet van weerhouden om op de stalen ros te klimmen. Applausje voor mezelf!!
Het enige dat ik niet had moeten doen vandaag, is na de lunchpauze even een stukje wandelen. Het was heerlijk, daar niet van, maar ik wilde niet meer naar binnen! De zin in het werk was in één keer verdwenen, weg, foetsie. De zon heeft toch een soort van magische kracht die niet heel erg bijdraagt aan het productieniveau. Voor het geval mijn baas dit leest: ik ben zeker nog wel productief geweest vanmiddag, echt!
Ik hoop het zonnetje de komende dagen, weken, maanden in elk geval nog heel vaak te mogen begroeten. Al is het maar, omdat iedereen er vrolijker van lijkt te worden. Op straat zeggen de mensen elkaar toch iets fanatieker gedag en de kinderen kunnen weer buiten spelen…..
Morgen is mijn vrije dag en als het zonnetje dan net zo z’n best doet als vandaag, ga ik lekker buiten aan de slag. De tuin lenteklaar maken en de ramen lappen. Mocht het weer dan toch weer winterse kuren krijgen, dan kan ik van binnen weer helder naar buiten kijken en vrolijk worden van een tuin die, net als ik, in de startblokken staat om met volle teugen te genieten van de lente. Want die is in aantocht!! En dat er dan toch nog een paar druilerige dagen in het verschiet liggen, die neem ik dan maar op de koop toe!! Nu vasthouden, die lentekriebels, oh yeah!!

Goede voornemens

De oliebollen zijn nauwelijks gezakt, het rookgordijn van het vuurwerk is in mijn beleving nog aan het wegtrekken en de kurk van de champagne zwerft volgens mij zelfs nog ergens onder de bank. Maar toch is januari 2013 alweer bijna voorbij! Daar ga ik dan met mijn goede voornemen om wat meer de tijd te nemen en onderweg wat meer te genieten. Hoewel, genieten, dat doe ik wel. Maar tijd kom ik steevast te kort….. 
En laten we het helemaal maar niet hebben over de rest van de voornemens die ik, net als alle andere jaren, weer fanatiek heb opgesteld aan het begin van dit jaar. Daar is ook nog niet veel van terecht gekomen. Maar goed, daar heb ik nog 11 hele maanden voor. Als die dan maar niet zo snel voorbij gaan als januari!

Één ding kan ik echter wel van mijn lijstje afstrepen: mezelf aanmelden voor de sportschool! Jaja beste lezer, dat lees je goed, ik heb mezelf aangemeld voor een aantal keren sportief bezig zijn per week. Dat het er tot nu toe nog niet heel fanatiek van gekomen is moet je me maar vergeven. De wil is er, nu de skracht nog …. (ja, lees dat nog maar eens!!)
Toch zie ik het positief tegemoet. Ik hou tenslotte wel van een fijn potje positiviteit! Want ik heb nu een sportschool gevonden waar ik het wel ga volhouden! Waar ik niet een stille sponsor wordt. Dat zal ook niet gaan, want de sociale controle is er hoog. En dat is in mijn geval maar goed ook….
En over een aantal maanden zullen jullie me niet meer herkennen! Serieus, ik ben dan waarschijnlijk veranderd in een energieke, maar vooral slanke Ann. En van dat vooruitzicht word ik heel erg blij! Want afvallen, dat staat al een tijdje hoog op de prioriteitenlijst. En na deze drukke periode van toneelvoorstellingen en carnaval zal voor mij het zwarte gat niet komen! Neen, ik spring vanaf half februari twee, het liefst drie keer per week in mijn gympies om vervolgens heerlijk te gaan sporten!  En de kilo’s zullen ervan af vliegen. It’s amaaaaaazing!!!!

Juist, volgens mij draaf ik weer eens door. Maar dat neemt niet weg dat de wil er absoluut al is, de skracht héél dichtbij is en ik na het publiceren van deze blog al helemaal niet meer terug kan. Want ook jij zult me in de gaten gaan houden. En als je me dan tegen komt, steek dan eens een bemoedigende duim omhoog. Of twee als je, net als ik, heel optimistisch bent! Dan komt het met mij en mijn voornemens dit jaar toch nog helemaal goed.