Stralende mama!

Hoe sommige moeders er toch elke ochtend weer stralend en wallen-loos bij kunnen lopen is mij een compleet raadsel. Zouden zij hun kinderen hebben geprogrammeerd op ‘Uitslapen-tot-mama-weer-fris-en-fruitig-is’? Of misschien hebben ze elke ochtend een team van professionele oplappers klaarstaan die de rimpels vastniet achter de oren en de perzikwangetjes weer vakkundig tevoorschijn tovert?  
Hoe dan ook, ik stond vanmorgen weer eens met ontploft haar en de slaap nog in mijn ogen op het schoolplein. Ik had nog net niet mijn jurk verkeerd om aan.  En gelukkig zat mijn linker laars ook echt aan mijn linker voet….
Vannacht om 5:50 meldde dochterlief zich al aan mijn bed. Tadaaa, wakker! Nou, toen was ik nog he-le-maal niet van plan om weer op aarde te landen. Maar als ik nog fijn een uurtje verder wilde slapen, was snel handelen noodzakelijk. Om discussie (lees: te veel praten) te vermijden mocht Roos op de plek van papa, die op dit onchristelijke uur al naar zijn werk was vertrokken. Alle dertig teddyberen erbij en het bed was weer gezellig vol. Zo, nu oogjes dicht en snaveltjes toe, totdat de wekker gaat.
Helaas werkt dat bij kinderen niet zo…..
Terwijl ik probeerde weer in dromenland te geraken, werd ik enigszins afgeleid door het zachte zingen naast mij. En hoewel dat op enig ander tijdstip overdag heel erg schattig is, was de irritatiefactor op dit tijdstip eigenlijk best hoog. Maar na een kleine waarschuwing (wederom zonder al te veel nutteloze woorden) was het toch redelijk snel stil. En allebei zijn we weer diep in slaap gevallen. Te diep.
Want toen de wekker ging, waren we allebei even de weg kwijt. Duf, duffer, dufst. En een duffe mama en een jengelend kind gaan niet samen!!
Gelukkig was ik zo slim geweest om het koffiezetapparaat de vorige avond al in opperste paraatheid te zetten, dus al snel ging de geur van pruttelende koffie door het huis. Heerlijk! Daar knapt een mens van op zeg. Geen gezeur voor de koffie, maar na zo’n bakje zwart goud kan ik de dag wel aan.
Helaas had de tijd me weer eens ingehaald en uiteindelijk moest ik al mijn organisatorische talent in de strijd gooien om op tijd klaar te zijn voor school. Broodtrommel vullen; check! Matching set kleren voor Roos bij elkaar zoeken; check! Schone onderbroek; check! Gezicht wassen; check! Haren kammen; check! Schoenen;…..waar zijn nou die verrekte schoenen…..check! Gelukt! Iets voor half negen zat ik met een keurig meisje achter op de fiets. Jammer genoeg had ik alleen geen tijd meer gehad om mezelf nog enigszins op te lappen. Nou ja, de wind zou wel een model in mijn wapperende manen toveren en achter de (te) grote zonnebril waren mijn slaapoogjes toch niet zichtbaar. Maar als je dan, zo vlak voor je dochter de klas ingaat, nog even een dikke knuffel krijgt met de woorden; ‘Ik vind je zo lief mama!’ dan maakt het helemaal niet meer uit hoe je eruit ziet! Dan ga je stralen. En geen professionele oplapper kan op tegen de schoonheid van een stralende mama!!

Voorlichting

‘Mama, waarom hebben jongens een piemel?’
Het stukje brood dat ik net wilde opeten bleef even in de lucht hangen. Had mijn dochter van vier zojuist écht gevraagd naar het geslachtsdeel van de andere soort?
‘Nou, om te plassen natuurlijk!’
‘En billen om te poepen, hè mama? Net als iedereen.’
‘Zo is het meisje, net als iedereen.’
En daarmee was het voor Roos klaar en vrolijk at ze verder. Maar ik was er wel even van ondersteboven. Dit had ik niet verwacht zo ’s morgens vroeg aan het ontbijt. Ook goedemorgen.
Ik vroeg me onmiddellijk af wat me in de (nabije) toekomst nog meer te wachten stond. En ineens schoot me te binnen dat ze al eerder dergelijke, ‘lastige’ vragen had gesteld. En niet alleen aan mij. Aan oma was namelijk al eens de vraag gesteld ‘Hoe komt een baby in de buik?’ Maar oma had heel subtiel geantwoord: ‘Dat moet je maar aan mama vragen.’
Tot op heden is mij deze vraag nog niet gesteld, THANK GOD! Want wat moet ik zeggen? Moet ik de eerder genoemde piemel erbij halen of iets luchtigs vertellen over de bloempjes en de bijtjes? Misschien moet ik eerst even een vergadering houden met Ronny, even brainstormen over wat we gaan zeggen zonder dat het  A) nog onschuldige kinderzieltjes beschadigd of  B) vreselijk gênant wordt.

Hoe ging dat bij ons thuis vroeger? Had ik dergelijke voorlichting gehad? Ik weet het eerlijk niet meer. Wat ik nog wel weet, is dat ik ten tijde van mijn eerste serieuze vriendje bij mijn moeder aangaf aan de pil te willen. Onder het motto ‘om de maandelijkse last wat te verzachten’. Mijn moeder keek me aan en zei toen de legendarische woorden; ‘Ja, en omdat ik nog geen oma wil worden.’
Inmiddels heb ik geen voorlichting meer nodig en is mijn moeder dolgelukkig in haar rol als oma. Met ons is alles dus goed gekomen. Blijft de vraag hoe ik Roos ga uitleggen waar ze vandaan komt. Uit de buik van mama? Uit de zak van papa? Of is dat weer heel lomp?
Wacht eens, had de juf een tijdje geleden geen verhaaltje verteld over een dolfijntje dat zo eenzaam was en dat een ander dolfijntje dat zo zielig vond dat hij bij haar bleef zwemmen en dat er even later een baby dolfijntje was?
Ja, het antwoord op de vraag ‘Hoe komt een baby in de buik’ is zo helder als wat. 'Ga dat maar fijn aan je vader vragen.’