Jongens versus meisjes

Na zes jaar met alleen een dochter is een zoon erbij heel erg leuk. Nu waren we in ons geval überhaupt al mega blij met een tweede wonder, maar dat het ook nog een jongetje was vonden wij wel heel bijzonder. Want laten we eerlijk zijn, uiteraard is gezondheid het allerbelangrijkste en maakt het geslacht niets uit, toch denk ik dat heel veel ouders het stiekem fantastisch vinden om van beide soorten een exemplaar te hebben. Al is het alleen maar, omdat iedereen graag een mini-versie van zichzelf ziet. En dat vrouwen van Venus komen en mannen van Mars, dat wist ik natuurlijk allang. Maar die mini-versies blijken ook op heel verschillende planeten rond te hangen. Man o man, wat een cultuurshock na al dat roze en die glitters….

Stoer
Ik heb mezelf altijd gezien als een jongetjes-mama. Waarom? Geen idee eigenlijk. Ik denk dat ik mezelf graag als stoer bestempel en daarbij past een jongetje wellicht ‘beter’ in het plaatje. In de praktijk ben ik echter een watje eerste klas. Iets met buitenkant en binnenkant. Hoe dan ook, toen ik na mijn eerste bevalling werd gefeliciteerd met een dochter was ik wel even verrast. Hoezo een meisje? Negen maanden lang had ik visioenen gehad van een knap, blond jongetje waarmee ik hutten zou bouwen en modderkastelen kon knoeien. Dat ging dus mooi niet door….

Magische wereld
In de praktijk bleek ik gelukkig een prima meisjes-moeder! Dagen lang liep Roos in haar prinsessenjurkjes en ik vond het geweldig. We hebben vele avonturen beleefd in de magische wereld van Roos. Een wereld waarin alles roze was en iedereen lief. Nu is Roos alweer bijna negen en verdwijnt die magische wereld stukje bij beetje. Roze? Mam, doe eens normaal! En de prinsessenjurk? Die is inmiddels ingeruild voor een hippe skinny. Een zwarte….
Maar geen nood, Bram is nog klein genoeg voor een nieuwe, magische wereld! Maar wauw, die ziet er even anders uit! En echt, zo makkelijk als ik met Roos mee kon gaan in haar zoete meidendingen, zo makkelijk kan ik nu ook meegaan met Bram. Ik ben inmiddels expert in het spotten van tractors en shovels, ken de begintune van Bob de Bouwer uit mijn hoofd en weet hoe het voelt om met je blote voeten op een legoblokje te gaan staan…auw! Maar in deze nieuwe, magische wereld zijn de glitters en zoetigheid ver te zoeken. Die hebben plaatsgemaakt voor zand (belachelijk veel zand) en lompigheid. En dat is niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld.

Jongetjesland
De traptractor wordt met het grootste gemak en een mega grijns niet voor, maar tegen de muur geparkeerd. Blokjes worden niet weggelegd, zoals gevraagd, maar moeten zo nodig aan de kant worden gegooid. Tekenen op papier? Niet als je ook een gloedje nieuw tv-meubel tot je beschikking hebt. En normaal lopen is er ook al niet bij. Rennen is de trend in jongetjes-land. Compleet met valpartijen en bezoekjes aan de eerste hulp voor weer een paar hechtingen. Wat trouwens ook heel hip is, is niet eerst vragen, maar gewoon gelijk doen. Want dat is de beste manier om erachter te komen dat de net geplante voorjaarsbloeiers ook heel gemakkelijk weer te verwijderen zijn. En dat er niet voor niets een polsbandje aan de console van de Wii zit.

Geslaagd
Toch vind ik het heerlijk in jongetjesland. Ik sta dan wel niet in stoer tenue met mijn zoon hutten te bouwen of modderkastelen te knoeien, maar ondanks alle zandkorrels en lompigheid vermaak ik me wel in de magische wereld van Bram. Het kost af en toe wat geduld en consequentie om hem de juiste dingen blijvend bij te brengen, maar dat is het meer dan waard. Want achter het ietwat lompe gedrag zit vooral een heel lief jongetje dat heerlijk bij mama op schoot kruipt als hij moe is. En die met kleffe handjes en een drinkyoghurt-snor toch de allerbeste knuffels en kusjes geeft. En daarmee ben ik gelukkig ook als jongetjes-moeder geslaagd.

Schone schijn

‘Waarom staat er een schemerlamp in de badkamer?, vroeg mijn man gisteravond verbaasd toen hij zijn tanden wilde poetsen voor het slapen gaan. Oh ja, chips! Helemaal vergeten…. denk ik betrapt.  

Ken je dat? Dat je dochter ’s middags na school met een vriendinnetje thuis komt spelen en dat jij dan denkt: ‘Okeeeee, nu komt haar moeder haar straks natuurlijk ophalen en daar in huis is het altijd zo netjes en daarom mag ze mijn huis nu niet zo zien want het lijkt wel oorlogsgebied en wat moet ze dan wel niet denken?’ Dus dat… 

En wat doe je dan? Dan ga je niet netjes opruimen. Neeee, ben je mal! Dan ga je spullen verplaatsen. Dat werkt veel sneller! De zwerfspullen uit het zicht leggen. Zodat je huis ineens een oase van rust wordt op de zichtbare plekken en een nog groter oorlogsgebied achter de gesloten deuren. Gaat ook wel onder de noemer Schone Schijn…. ‘The Kollen residence, lady of the house speaking….’

Totdat ik ’s avonds in bed lag en ineens bedacht dat het andersom natuurlijk ook zo kan zijn. Dat die moeder die gisteren haar dochter ophaalde dacht: ‘Wat is het bij de familie Kollen toch altijd strak voor elkaar! Ik hoop maar niet dat haar dochter binnenkort bij ons komt spelen, want dan moet ik onze zooi ook nog opruimen….’ Hmmmm….

Conclusie is natuurlijk dat ik veel te veel nadenk. En me nog steeds veel te veel kan aantrekken van wat andere mensen wel niet zullen denken. Maar wat maakt dat nou uit? Dat moeten die beste mensen dan maar denken. Bij ons in huis is het dus echt niet altijd opgeruimd! Dat is eigenlijk best zeldzaam. Maar is dat erg? Nope…. Een beetje (on)georganiseerde chaos is zelfs wel gezellig. Volgens mijn man kan ik daarin doorslaan, maar goed, hij is er evengoed om met mij getrouwd. Dus dan zal het nog wel meevallen. En voortaan moeten de ouders die hun spelende kinderen bij ons komen ophalen maar gezellig achterom komen, want die schemerlamp, die is inmiddels weer terug verhuisd naar de hal.