Onze Bram is helemaal in zijn nopjes. Voor het eerst in zijn basisschool-carrière heeft hij namelijk een meester. Meneer Paul. En dat is zomaar een meester, want meneer Paul heeft zijn grote voorbeeld Wout Weghorst ook in de klas gehad. En daarbij houdt deze meester van beestjes, met een enorme voorkeur voor reptielen en amfibieën. Harstikke leuk natuurlijk, zo’n bak met kikkers en salamanders in de klas. Bram blijft er graag voor na, want dan mag hij helpen met het schoonmaken van het kikker-verblijf.
Als Bram blij is, ben ik het ook. Zolang hij die reptielen- en amfibieënliefde maar op school laat. Want als ik ergens kippenvel van krijg, dan zijn het wel van reptielen en amfibieën. Brrrr, de gedacht alleen al geeft me de bibbers. Op afstand kan ik mijn gezicht nog in de plooi houden en enthousiasme veinzen. Maar van dichtbij verander ik in een giga mietje met ongecontroleerde bewegingen en een overslaande stem. Weg met die beesten, weg! Kijk dan, hij wil me aanvallen en opeten! Whaaahh…..Groot was dan ook de schrik toen Bram op een middag ineens thuis kwam met een doorzichtig bakje met gaatjes erin. Het bakje was gevuld met een laagje zand en wat bladeren. Dat kon niet veel goeds betekenen. Glunderend kwam Bram door de poort, het bakje al hooghoudend. Kijk eens mam!! We hebben huisdieren!! Eh,…sorry? Ik zette me schrap toen Bram het bakje voor me op het aanrecht zette. Eerst checken of het bakje wel goed dicht zat natuurlijk. Ik had me al heel voorzichtig voorbereid op een kikker, bleken er 3 wandelende takken in het bakje te zitten! Blijkbaar had meneer Paul zoveel wandelende takken gekweekt (of planten die dingen zichzelf zo snel voort?), dat hij er wat weg moest doen. De kinderen in zijn klas die toestemming hadden van thuis, die mochten er een paar meenemen.
Ho, stop, even terug. Kinderen die toestemming hadden van thuis. Hier ging iets mis. Ik wist namelijk van he-le-maal niks. Bram? Kun je dit even uitleggen? Volgens hem had ik echt toestemming gegeven. Best knap als de vraag thuis nooit is gesteld. Maar goed, wandelende takken, dat is al een miljoen keer beter dan een kikker. En ik kon het ook niet over mijn hart verkrijgen het grote enthousiasme van Bram zo bruut om te buigen naar pure teleurstelling. Zo’n moeder ben ik nou ook weer niet.
Laten we het dan maar van de positieve kant bekijken. Een wandelende tak hoef je niet uit te laten, hij heeft aan een paar verse klimop bladeren per week genoeg én het maakt geen geluid. We geven het een kans. Inmiddels is er een groter verblijf ingericht voor de beestjes en checkt Bram elk uur of ze er nog wel zijn en of het goed gaat. Hij haalt ze zelfs af en toe uit het verblijf om ze over zijn arm of de tafel te laten lopen. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe ik er dan naast sta. Pas op! Niet laten vallen! Whaah, hij komt mijn kant uit! Doe weg! In de pot! Ja, zo. Gaas erop. GAAS EROP! Zit het gaas erop? Fijn. Leuk he? Huisdieren?
Bram is dus helemaal in zijn nopjes. Want hij heeft voor het eerst in zijn leven huisdieren. En natuurlijk moeten zijn wandelende takken wel een naam krijgen. Hoe houd je ze anders uit elkaar… Daar had hij wel goed over nagedacht. Wij wonen nu dus samen met Lange Jan, Hakkie Takkie én Max Vertakken. Dat wordt een dolle boel in huize Kollen.
