Als ik dit type zit Roos op school. De basisschool voor alle duidelijkheid! Vanmorgen heb ik haar voor het eerst weg gebracht en nu zit ze daar te wennen.
Ik had me nog zo voorgenomen om kalm te blijven en riep tegen iedereen dat ik niet zo’n emo-moeder zou worden die snotterend aan het hek haar kind de toekomst in ziet verdwijnen. Maar helaas moet ik toegeven; het scheelde niet veel… Ook dit moeder-cliché is bij deze bevestigd.
De afgelopen week betrapte ik mezelf er steeds vaker op dat ik aan Roos vroeg of ze het spannend vond om naar de ‘grote-kindjes-school’ (?) te gaan. Er werd dan lauw gereageerd. Ja mam, maar laat me nu maar verder spelen.
Toen realiseerde ik me ineens dat Roos niet degene was die het spannend vond, maar ik! En dat overviel me eigenlijk, want ik keek er zelf eerlijk gezegd best naar uit! Paar uurtjes voor mezelf, even doen waar ik zin in heb, rustig boodschappen doen, je kent het wel.
Maar vanaf gisteren was het mis met moeders. Als een kip zonder kop en natuurlijk veel te laat met het doorlezen van alle belangrijke informatie. Kwam er dus gisteren (op zondag!) achter dat ik Roos een halve beker drinken en een bakje geschild fruit mee moest geven. Paniek Peeuw! Ik heb nog geen drinkbeker gekocht en de fruitmand staarde mij leeg aan. Wat nu?
In de auto, want op zondagmiddag zijn er wat supermarkten in Hengelo open. Kwam ik voor een dichte deur.. Even het nieuws niet volgen en dan mis je gelijk dat ook de supermarkten niet meer elke zondag open mogen. En nu? Tankstation!! Flesje Milk&Fruit gehaald, is nog gezond ook, maar geen fruit te bekennen. Dan maar een zakje fruit, dat had ik nog wel liggen. Later ga ik hier heel hard om lachen, maar gisteren voelde ik me een slechte moeder……..
En dat ging vanmorgen nog even door. Want opeens lijkt alles super belangrijk! Wat Roos aan heeft, hoe haar haren zitten, welke rugtas ze heeft en ik zag het al helemaal voor me dat ze uitgelachen wordt omdat haar moeder niet eens de moeite heeft genomen om een coole (of wat is het modewoord tegenwoordig?) beker te kopen. Arm kind, nog geen dag op de basisschool en haar moeder heeft nu al haar toekomst verpest….
Langzaam werd het kwart over acht. Snel wat foto’s, want dat hoort er natuurlijk bij op de eerste schooldag. Roos poseerde automatisch voor de camera, een keer zonder en natuurlijk ook een keer met rugzak! Hup, fiets naar buiten, jassen aan, en gaan met die banaan.
Bij het schoolplein aangekomen even een vader gevraagd of we wel bij de juiste ingang stonden (wat een eerste indruk moet dat zijn geweest….) en toen maar wachten. Voelde me wat verloren tussen alle moeders, maar dat zal ook vast wel goed komen. Geen tijd om verder over na te denken, de bel! Van alle kanten kwamen ineens rennende en gillende kinderen. In lichte paniek observeerde ik Roos, maar die leek behoorlijk kalm. Ze had zelfs al een bekend kindje gespot (van de creche, daar begint kennelijk het netwerken al…). Ik vroeg Roos of ze mijn hand wilde vasthouden, maar stiekem denk ik dat het andersom was……;-)!
De juf herkende ons direct en tussen alle mededelingen van ouders door nam ze de tijd voor Roos. En voordat ik het in de gaten had was het gebeurd, ik had mijn kind los gelaten. Letterlijk en figuurlijk.
Een aantal kindjes herkenden Roos en ontfermden zich direct over haar. Ik was in één klap overbodig geworden. Roos zag me niet eens meer staan. Het fototoestel brandde in mijn zak en ik dacht; Wat kan het me ook schelen! Dit moment wil ik vastleggen. En hop, een foto van Roos in de kring, voor de allereerste keer. Een moeder keek me meewarig aan. Daar heb je er weer zo ééntje…..
Tijd om afscheid te nemen, tijd om te gaan. Ik wilde voor de deur van de klas blijven staan om te zien hoe het ging, maar wist me te vermannen en stapte op de fiets naar huis. Een leeg en stil huis.
Ronny belde, omdat hij al wel vermoedde dat ik melancholiek zat te wezen. Lief. Maar weet je? Het is goed. Deze drempel is ook weer genomen en ik ben blij dat Roos zo flink was. Nu ga ik even mezelf bij elkaar rapen en ook flink zijn. Om 12 uur halen Ronny en ik haar samen op en dan gaan we vanmiddag naar het dorp op zoek naar een super coole drinkbeker! Dan kan ik Roos woensdagmorgen weer met een gerust gevoel naar de basisschool brengen.
