Mooie snor!

Tegenwoordig gaat alles snel, sneller snelst. Om nog maar niet te spreken over alle voorwaarden waar we met z’n allen aan lijken te moeten voldoen. Onzin natuurlijk, want tegelijkertijd wil niemand in een hokje geplaatst worden. En terecht, want dat is geen doen!
Ik merk aan mezelf dat ik er regelmatig in meega, in dat gehaaste. Kind naar school brengen, snel door naar mijn werk voor allerlei afspraken, boodschappen doen (als ik geluk hebt kan ik dat doen voordat ik kind-lief weer op de achterbank heb!), kind-lief ophalen, koken, nog even opruimen, kind-lief onder de douche zetten en naar bed brengen en dan is er ’s avonds ook vaak nog wel iets. De tijd vliegt en ik race mee, vaak zonder om me heen te kijken.
En soms is het gewoon niet anders, want er zijn tijden dat er nou eenmaal een aantal verplichtingen wachten. Zoals een examen halen bijvoorbeeld……
Maar toch zou ik willen dat ik eens wat meer de tijd nam om echt te genieten. Om eens wat meer naar en om mezelf heen te kijken en echt eens te zien wat er gebeurt en met wie ik eigenlijk allemaal te maken heb. Dat ik dan ook eens zie wie de mens achter de kassajuf is en dat de ‘moeders-van-klasgenootjes’ ook een naam hebben en echte personen zijn!
Wat meer aandacht voor mijn omgeving en de mensen daarin, dat is mijn nieuwe streven voor de komende tijd. Natuurlijk is er ruimte voor allerlei activiteiten en ‘verplichtingen’, maar ik wil ze op een leuke en positieve manier invullen. En vooral wil ik ze bewust meemaken. Zodat ik aan het eind van de rit nog echt weet wat ik nou heb gedaan in plaats van ineens tot de conclusie te komen dat 2012 alweer voorbij, zonder dat ik genoeg genoten heb. Of dat je lieve dochter ineens op school zit en je je afvraagt waar die vier jaar toch in godsnaam gebleven zijn.
Bij meer aandacht hoort voor mij ook het maken van complimentjes. Ikzelf kan toch zo blij worden van een welgemeend complimentje! En van iets meer complimentjes zou de wereld ook gelijk een stuk vrolijker worden. Ik werd afgelopen woensdag in elk geval heel vrolijk van een klein meisje dat in een overvolle sport-kantine boven op een kruk klom, een ranja bestelde, de barman eens goed aankeek en toen welgemeend riep: ‘Wat een mooie snor!’
Om ons heen begonnen mensen spontaan te lachen en ik zweer het, de barman stond te glimmen van trots! Het kleine meisje was zich totaal niet bewust van de positiviteit die ze teweeg had gebracht, maar ik wil wel heel bewust wat meer positiviteit de wereld in slingeren. Want als we elkaar wat meer waarderen en we gunnen elkaar de positieve dingen, wie maakt ons dan wat? Ik vind het in elk geval ontzettend leuk dat jij nu mijn blog leest! En ik wens je bij deze nog een hele positieve dag toe! Zo, gelijk maar de daad bij het woord voegen. Daar hou ik van!

Examenstress

Wie kent het niet? De stress voor een examen. Uren, dagen, weken, jaaaaaren (oké, nu overdrijf ik) ben je je aan het voorbereiden voor die specifieke 90 minuten dat het moet gebeuren. En dan ineens is het alsof er ergens in je hoofd iets op non-actief is gezet, waardoor alle met bloed, zweet en tranen ingestudeerde kennis zomaar lijkt verdwenen. En dat gebeurt dan altijd een paar dagen voordat je moet aantreden voor het examen! Ik kan u zeggen; dan komt er paniek!

Niet zomaar een klein, verwaarloosbaar paniekje dat met drie keer diep zuchten weer verdwijnt. Neeee, ik heb het nu over paniek waarbij je maag en je darmen van plek lijken te wisselen, waarbij je als een kip zonder kop door het huis dendert, iedereen die binnen een straal van twee meter bij je in de buurt durft te komen het moet ontgelden en waarbij nachtrust voorlopig verleden tijd lijkt.
Studeren heeft in zo’n geval geen enkele zin meer, want ik neem niets meer op. Ik kan het boek net zo goed op de kop leggen, want dan registreer ik net zoveel. Welke prijsstrategie je het beste kunt volgen als je product een wildcat is? Hoe je het marktaandeel middels numerieke distributiekengetallen kunt berekenen? Je kunt me net zo goed vragen wat het lievelingsgerecht van Albert Verlinde is. Of hoeveel hoedjes de Koningin heeft. Het zal je slechts een wazige blik van mijn kant opleveren…..

Maar gelukkig ken ik mezelf inmiddels een beetje. Niet genoeg om dit soort van paniek-aanvallen te voorkomen, want dan was ik wellicht ietsie pietsie eerder begonnen met studeren. Maar ik weet inmiddels wel hoe ik het tij kan keren en dat is al heel wat.
Vanavond ga ik dan ook even iets ontspannends doen. De studieboeken gooi ik in de hoek, die raap ik morgen wel weer op. Even de gedachten op wat anders, even helemaal ZEN worden met mezelf, een goede nachtrust erachter aan en dan komt het helemaal goed. Morgen pluk ik vol goede moed de boeken weer van de grond en dan zul je zien dat ik best weet dat een wildcat zich over het algemeen in de introductiefase van de PLC bevindt en dat je deze het beste in de markt kunt zetten middels de prijsstrategieën skimming of penetratie om de wildcat zo uit te laten groeien tot een star. En dat je je marktaandeel berekent middels Numerieke Distributie x Selectie Indicator x Omzetdeel.  
Dan heb ik nog steeds drie hele dagen om de puntjes op de i te zetten en dan ga ik zaterdag fluitend naar Utrecht. Wish me luck…….

Marc Klein Essink

Ik moet even iets bekennen……Zo tijdens de jaren ’90 was ik behoorlijk onder de indruk van journalist Berend van Zuilen, huisarts Anton Meerdink en wellicht zijn bekendste personage; internist Jan van der Wouden. Ik heb het hier natuurlijk over Marc Klein Essink. Hoewel, voor velen van jullie is dit niet zo ‘natuurlijk’.  Ik denk zelfs dat menigeen nu in een deuk achter de computer ligt. Marc Klein Essink? Ik hoor jullie denken: ‘Dat mééééééééén je niet!!! Die knakker die nu van die rare vragen stelt tijdens de Lijfshow op SBS? Whahahahahahaha…’
Maar het is zo; het moment dat ik dokter Jan op tv zag verschijnen was ik verkocht. Geen aflevering van MCW werd gemist. Ik heb echter niet alle verhaallijnen kunnen volgen, want ik telde af totdat dokter Jan met zijn mooie krullen weer in beeld kwam. Om vervolgens als een debiele puber zuchtend van de bank te glijden. Posters van Marc Klein Essink werden met de grootste precisie uit de Tina en de Hitkrant geknipt en boven mijn bed geplakt, ik was een echte fan. Ja, samen met een vriendinnetje had ik zelfs een plakboek. En mijn ouders zijn destijds nog zo lief geweest om ons helemaal naar Lelystad te rijden, zodat we het ziekenhuis waar MCW werd opgenomen in het echt konden zien. Toen bleek dat het ziekenhuis helemaal geen Medisch Centrum West heette…. Duh.
De vierde verdieping van het ziekenhuis, daar is alles opgenomen. En ik heb door de gangen gelopen, de koffiekamer van de medische staf en de balie van de verpleegkundigen gezien. Ik vond het prachtig. Het was dan ook een grote schok dat dokter Jan in seizoen zes koelbloedig werd neergeschoten. Ik wilde seizoen zeven helemaal niet meer zien! Volgens mij heb ik er serieus om gehuild! Maar al gauw bleek er een reden voor zijn dood in MCW; Marc had andere klussen! Zo kwam de serie De Brug, waarin hij huisarts Anton Meerdink speelde. En Coverstory, een dramaserie over weekblad De Ster, waarin hij de rol van topjournalist Berend van Zuilen op zich nam. Ik maakte er tijd voor en heb volgens mij alle afleveringen gezien. Om maar naar Marc Klein Essink te kunnen kijken, met zijn lieve lach, mooie krullen en die sexy stem…zucht! Ho stop, ik draaf weer door, sorry!

Maar goed, de pubertijd werd wat minder en mijn verstand wat groter, dus de hysterische fase Marc Klein Essink ging eigenlijk geruisloos over in de studententijd. Dat ik tijdens mijn studie een kijkje achter de schermen van de Staatsloterijshow en daarmee een ontmoeting met Marc Klein Essink mee mocht maken was natuurlijk wel heel erg leuk! Dit verliep allemaal keurig en zonder dat ik me als een stotterende idioot aan zijn voeten gooide. Dat zou wat zijn zeg….
En inmiddels zijn we jaren en jaren verder en je zou denken dat ik daarmee automatisch nog wat wijzer was geworden. Nou, op sommige fronten natuurlijk wel (er is té weinig ruimte om toe te lichten op welke fronten….), maar ik dreig nu toch in een soort van herhaling van de puberteit te vallen. De DVD-boxen van MCW komen weer eens uit de kast en na dokter Tinus blijf ik iets langer dan nodig plakken op SBS6. Waar is het nou weer mis gegaan?
Het kwam eigenlijk doordat ik op youtube per ongeluk (écht!) de complete serie De Brug tegenkwam. Tijdens het aardappels schillen, ’s avonds op de bank of gewoon zomaar tussendoor werd de Ipad neergezet en zo keek ik binnen een paar dagen naar alle acht afleveringen. Nu pas zag ik wat een goede serie De Brug eigenlijk was! Waar in veel Nederlandse series uit mijn puberteit nog wel eens tenenkrommend het script werd opgezegd, blinkt het in De Brug van acteertalent. Serieus!
Maar goed, mijn volwassen leeftijd heeft (nog) niet kunnen voorkomen dat het Marc Klein Essink – virus weer een beetje is aangewakkerd. Ik wilde laatst weer eens naar het theater. Bleek het toneelstuk De Kleine Zielen in Hengelo te spelen! Met, jaja, Marc Klein Essink! Ik heb niet eens gekeken naar het verhaal, maar gelijk gereserveerd en samen met mijn plakboek-maatje zaten we als twee giechelende tutjes op rij 11. We haalden de gemiddelde leeftijd van het publiek enorm naar beneden. Want wees eerlijk, wie van jullie onder de 35 heeft er wel eens van Couperus gehoord? Ik niet, of ben ik nou intellectueel zwaar mislukt?
Het was in elk geval best een heftig stuk, maar wel heel erg mooi om te zien. En ik heb zowaar het verhaal gevolgd. Niet omdat Marcie Marc constant op het podium stond, want dat deed ie niet, maar gewoon omdat ik inmiddels toch wat wijzer ben geworden ;-).

Maar nu merk ik dat ik het internet afstruin op zoek naar beeldmateriaal van Coverstory en andere series waar de heer Klein Essink in heeft gespeeld. (tips zijn welkom!) Waarom? Tja, wat zal ik zeggen. Misschien omdat ik gek ben op Nederlandse dramaseries en nu eens wil kijken naar het verhaal van de series in plaats van alleen maar te letten op die heerlijk dramatische blikken van Berend, Anton of Jan.
Maar ik heb toch veel bewondering voor Marc Klein Essink, als is het (gelukkig) niet meer op zo’n puberale manier. Het was/is een goede acteur en ergens hoop ik dat hij nog een keer een mooie serie maakt. Want hij mag inmiddels de 50 zijn gepasseerd, ik zou nog steeds tijd vrij maken om een goede Nederlandse serie met hem (in de hoofdrol) te volgen. Misschien een keer in de huid van de bad guy? En dan zou ik wel op het verhaal letten hoor. Want ik heb nu mijn eigen held in huis. En die zou ik voor geen goud inruilen voor Marc Klein Essink, met zijn lieve lach, mooie krullen en die sexy stem…..zucht…..

Flip de Beer

Nog maar 1 dag officieel op school en we hebben al direct een logeetje. Flip, de klassenbeer, mocht gisteren met Roos mee naar huis. Niet voor 1 nachtje, nee op de basisschool houden ze niet van half werk! Maar liefst een hele week is Flip onze gast.
Iedereen snapt dat ook beren  wel eens wat anders aan willen, dus we kregen er ook nog eens een volle tas met kleren en schoenen bij voor Flip. Zelfs een tandenborstel ontbrak niet!! We zijn fanatiek op zoek gegaan naar het gebit van Flip, maar dat is nog niet gevonden…..
Goed, een week logeren, prima! Gezellig zelfs, want Roos vindt zo’n vriendje reuze interessant. Maar vervolgens schepen ze de ouders (correctie: mama) op met de taak om een dagboek bij te houden!! Alle avonturen van Flip dienen genoteerd te worden in het roze schrift, dat ook netjes in de tas zat.

Dat klinkt allemaal een beetje alsof ik er vreselijk mee in mijn maag zit, maar dat is natuurlijk helemaal  niet zo! Toevallig vind ik dagboeken bijhouden juist hartstikke tof! Direct na de geboorte van Roos heb ik een mooi boek gekocht en daarin worden de belevenissen van Roos bijgehouden. De ene keer wat fanatieker dan de andere keer, ik moet er geloof ik echt  weer eens wat in schrijven, maar dat is toch onwijs te gek voor later? Ik vind het nu al leuk om terug te lezen dat Ronny niet wist wat hem overkwam toen Roos het voor het eerst in haar prille leventje op een krijsen zette. Oei, wat moet dat nog worden in de pubertijd…..;-)!!

Maar goed, ik gun het Flip wel, zo’n dagboek! Die beer maakt elke week zoveel mee, dat is allemaal niet te onthouden! Dus eigenlijk is het gewoon heel erg slim van school om te vragen dit prachtige  dagboek bij te houden. Dan kan Flip later nog eens terugkijken en heel hard lachen om alle gekke dingen die hij heeft beleefd. Want dat hij gekke dingen heeft beleefd, dat heb ik al wel gelezen. Die beer boft maar met zoveel fanatieke fans.

Bij Roos zal Flip zich in elk geval ook uitstekend vermaken! Hij viel al gelijk met zijn neus in de boter, want we kregen hem op Roos haar verjaardag. Uiteraard mocht hij met alle festiviteiten meedoen en werd hij aan iedereen voorgesteld. Hij werd er verlegen van, die Flip.
’s Middags waren we Flip kwijt (PANIEK PEEUW!!! Ga dat maar eens uitleggen aan 25 kleuters….), maar na een enigszins gestreste zoektocht kwamen we erachter dat hij heerlijk boven lag te chillen. Pfieuw…
En vanavond is Flip heerlijk samen met Roos in bad geweest. Want ook beren moeten af en toe eens flink achter de oren gewassen worden, nietwaar? Inmiddels ligt hij dus fijn te relaxen op de verwarming.

We mogen nog vijf hele dagen genieten van Flip. Vijf dagen waarin hij nog heel wat zal meemaken. Wat ik vervolgens netjes in zijn dagboek zal schrijven. En dan kopieer ik het ook gelijk even voor Roos haar eigen dagboek! Dan kunnen wij later ook nog eens hartelijk lachen om die leuke, grappige, knuffelige Flip.

Het grote loslaten..

Als ik dit type zit Roos op school. De basisschool voor alle duidelijkheid! Vanmorgen heb ik haar voor het eerst weg gebracht en nu zit ze daar te wennen.
Ik had me nog zo voorgenomen om kalm te blijven en riep tegen iedereen dat ik niet zo’n emo-moeder zou worden die snotterend aan het hek haar kind de toekomst in ziet verdwijnen. Maar helaas moet ik toegeven; het scheelde niet veel… Ook dit moeder-cliché is bij deze bevestigd.
De afgelopen week betrapte ik mezelf er steeds vaker op dat ik aan Roos vroeg of ze het spannend vond om naar de ‘grote-kindjes-school’ (?) te gaan. Er werd dan lauw gereageerd. Ja mam, maar laat me nu maar verder spelen.
Toen realiseerde ik me ineens dat Roos niet degene was die het spannend vond, maar ik! En dat overviel me eigenlijk, want ik keek er zelf eerlijk gezegd best naar uit! Paar uurtjes voor mezelf, even doen waar ik zin in heb, rustig boodschappen doen, je kent het wel.
Maar vanaf gisteren was het mis met moeders. Als een kip zonder kop en natuurlijk veel te laat met het doorlezen van alle belangrijke informatie. Kwam er dus gisteren (op zondag!) achter dat ik Roos een halve beker drinken en een bakje geschild fruit mee moest geven. Paniek Peeuw! Ik heb nog geen drinkbeker gekocht en de fruitmand staarde mij leeg aan. Wat nu?
In de auto, want op zondagmiddag zijn er wat supermarkten in Hengelo open. Kwam ik voor een dichte deur.. Even het nieuws niet volgen en dan mis je gelijk dat ook de supermarkten niet meer elke zondag open mogen. En nu? Tankstation!! Flesje Milk&Fruit gehaald, is nog gezond ook, maar geen fruit te bekennen. Dan maar een zakje fruit, dat had ik nog wel liggen. Later ga ik hier heel hard om lachen, maar gisteren voelde ik me een slechte moeder……..
En dat ging vanmorgen nog even door. Want opeens lijkt alles super belangrijk! Wat Roos aan heeft, hoe haar haren zitten, welke rugtas ze heeft en ik zag het al helemaal voor me dat ze uitgelachen wordt omdat haar moeder niet eens de moeite heeft genomen om een coole (of wat is het modewoord tegenwoordig?) beker te kopen. Arm kind, nog geen dag op de basisschool en haar moeder heeft nu al haar toekomst verpest….
Langzaam werd het kwart over acht. Snel wat foto’s, want dat hoort er natuurlijk bij op de eerste schooldag. Roos poseerde automatisch voor de camera, een keer zonder en natuurlijk ook een keer met rugzak! Hup, fiets naar buiten, jassen aan, en gaan met die banaan.
Bij het schoolplein aangekomen even een vader gevraagd of we wel bij de juiste ingang stonden (wat een eerste indruk moet dat zijn geweest….) en toen maar wachten. Voelde me wat verloren tussen alle moeders, maar dat zal ook vast wel goed komen. Geen tijd om verder over na te denken,  de bel! Van alle kanten kwamen ineens rennende en gillende kinderen. In lichte paniek observeerde ik Roos, maar die leek behoorlijk kalm. Ze had zelfs al een bekend kindje gespot (van de creche, daar begint kennelijk het netwerken al…). Ik vroeg Roos of ze mijn hand wilde vasthouden, maar stiekem denk ik dat het andersom was……;-)!
De juf herkende ons direct en tussen alle mededelingen van ouders door nam ze de tijd voor Roos. En voordat ik het in de gaten had was het gebeurd, ik had mijn kind los gelaten. Letterlijk en figuurlijk.
Een aantal kindjes herkenden Roos en ontfermden zich direct over haar. Ik was in één klap overbodig geworden. Roos zag me niet eens meer staan. Het fototoestel brandde in mijn zak en ik dacht; Wat kan het me ook schelen! Dit moment wil ik vastleggen. En hop, een foto van Roos in de kring, voor de allereerste keer. Een moeder keek me meewarig aan. Daar heb je er weer zo ééntje…..
Tijd om afscheid te nemen, tijd om te gaan. Ik wilde voor de deur van de klas blijven staan om te zien hoe het ging, maar wist me te vermannen en stapte op de fiets naar huis. Een leeg en stil huis.
Ronny belde, omdat hij al wel vermoedde dat ik melancholiek zat te wezen. Lief. Maar weet je? Het is goed. Deze drempel is ook weer genomen en ik ben blij dat Roos zo flink was. Nu ga ik even mezelf bij elkaar rapen en ook flink zijn. Om 12 uur halen Ronny en ik haar samen op en dan gaan we vanmiddag naar het dorp op zoek naar een super coole drinkbeker! Dan kan ik Roos woensdagmorgen weer met een gerust gevoel naar de basisschool brengen.  

Elektriek!

Gisterenavond was het zover, de officiële kick-off van Elektriek! Met spelers en organisatie hadden we de allereerste gezamenlijke bijeenkomst in Oldenzaal, het thuisfront van theatergroep Hydra. Vooral om eens kennis te maken, maar ook om de planning en gang van zaken door te nemen. En dit is het strakke plan: We zien wel wat er ontstaat tijdens de repetities…..

Laat ik even vooraan beginnen. In oktober heb ik auditie gedaan voor theaterproductie Elektriek. Dit is een openlucht theaterstuk dat in mei 2012 zal worden opgevoerd op 4 verschillende locaties in het prachtige Oud Borne. Elektriek gaat over  Rento Hofstede Crull, ingenieur en elektricteitspionier, die in 1894 de allereerste elektriciteitscentrale in Borne bouwde. Een stuk indrukwekkende geschiedenis, maar dan op een heel aparte wijze gebracht. Hoe apart precies, dat zal nog moeten blijken, maar ik vermoed dat de term ‘excentriek’ de lading behoorlijk dekt….
De auditie was in de vorm van een workshop met enkele spelers van theatergroep Hydra, die Elektriek creatief vorm zullen gaan geven. Geen vaste teksten, geen van tevoren bepaald decor, maar lekker improviseren. Voor iemand die tot nu toe alleen maar met vaste rolverdelingen en van tevoren bepaalde teksten heeft gewerkt weer eens heel wat anders kan ik u zeggen….
Maar wat was het leuk! Angst overboord, schroom opzij en vooral lol erin hebben! Ik heb na de auditie nog dagen rondgelopen met een liedje in mijn hoofd over een hoed met 3 deuken …. Ook kan ik inmiddels een aardig potje jabberen (ik zou zeggen: zoek het even op! ;-))
Oh ja, bij deze nog even mijn oprechte excuses aan de fotograaf van de TC Tubantia, want die hebben we tijdens de auditie flink belaagd ;-)! Leverde wel een leuke foto op trouwens…

Twee weken later kreeg ik te horen dat ik één van de mensen was die als speler mee mocht doen. Te gek natuurlijk! En nu gaat het dus beginnen. Zoals gezegd hadden we gisteren een soort van kick-off en onder het genot van een drankje hebben we kennis gemaakt met elkaar. Komende zaterdag hebben we wederom een interessante workshop en op basis daarvan zal de rest van de repetities ingedeeld worden.
We zullen repeteren op twee locaties; het Kulturhus in Borne en de thuisbasis van Hydra, een heerlijk sfeervolle soort van achterkamer, waarvoor je eerst een bruine kroeg, twaalf deuren, een buitenplaatsje en zo’n zestien op- en afstapjes door en over moet.

Ik heb er in elk geval vreselijk veel zin in! Via deze blog zal ik mijn theater-avonturen met jullie delen en ik vertrouw er natuurlijk op dat jullie lekker komen kijken naar het uiteindelijke resultaat. Elektriek is te zien op 5, 6, 9, 10, 11 en 12 mei in Oud Borne.