Stralende mama!

Hoe sommige moeders er toch elke ochtend weer stralend en wallen-loos bij kunnen lopen is mij een compleet raadsel. Zouden zij hun kinderen hebben geprogrammeerd op ‘Uitslapen-tot-mama-weer-fris-en-fruitig-is’? Of misschien hebben ze elke ochtend een team van professionele oplappers klaarstaan die de rimpels vastniet achter de oren en de perzikwangetjes weer vakkundig tevoorschijn tovert?  
Hoe dan ook, ik stond vanmorgen weer eens met ontploft haar en de slaap nog in mijn ogen op het schoolplein. Ik had nog net niet mijn jurk verkeerd om aan.  En gelukkig zat mijn linker laars ook echt aan mijn linker voet….
Vannacht om 5:50 meldde dochterlief zich al aan mijn bed. Tadaaa, wakker! Nou, toen was ik nog he-le-maal niet van plan om weer op aarde te landen. Maar als ik nog fijn een uurtje verder wilde slapen, was snel handelen noodzakelijk. Om discussie (lees: te veel praten) te vermijden mocht Roos op de plek van papa, die op dit onchristelijke uur al naar zijn werk was vertrokken. Alle dertig teddyberen erbij en het bed was weer gezellig vol. Zo, nu oogjes dicht en snaveltjes toe, totdat de wekker gaat.
Helaas werkt dat bij kinderen niet zo…..
Terwijl ik probeerde weer in dromenland te geraken, werd ik enigszins afgeleid door het zachte zingen naast mij. En hoewel dat op enig ander tijdstip overdag heel erg schattig is, was de irritatiefactor op dit tijdstip eigenlijk best hoog. Maar na een kleine waarschuwing (wederom zonder al te veel nutteloze woorden) was het toch redelijk snel stil. En allebei zijn we weer diep in slaap gevallen. Te diep.
Want toen de wekker ging, waren we allebei even de weg kwijt. Duf, duffer, dufst. En een duffe mama en een jengelend kind gaan niet samen!!
Gelukkig was ik zo slim geweest om het koffiezetapparaat de vorige avond al in opperste paraatheid te zetten, dus al snel ging de geur van pruttelende koffie door het huis. Heerlijk! Daar knapt een mens van op zeg. Geen gezeur voor de koffie, maar na zo’n bakje zwart goud kan ik de dag wel aan.
Helaas had de tijd me weer eens ingehaald en uiteindelijk moest ik al mijn organisatorische talent in de strijd gooien om op tijd klaar te zijn voor school. Broodtrommel vullen; check! Matching set kleren voor Roos bij elkaar zoeken; check! Schone onderbroek; check! Gezicht wassen; check! Haren kammen; check! Schoenen;…..waar zijn nou die verrekte schoenen…..check! Gelukt! Iets voor half negen zat ik met een keurig meisje achter op de fiets. Jammer genoeg had ik alleen geen tijd meer gehad om mezelf nog enigszins op te lappen. Nou ja, de wind zou wel een model in mijn wapperende manen toveren en achter de (te) grote zonnebril waren mijn slaapoogjes toch niet zichtbaar. Maar als je dan, zo vlak voor je dochter de klas ingaat, nog even een dikke knuffel krijgt met de woorden; ‘Ik vind je zo lief mama!’ dan maakt het helemaal niet meer uit hoe je eruit ziet! Dan ga je stralen. En geen professionele oplapper kan op tegen de schoonheid van een stralende mama!!